Án ţess ađ Eirík ég rćti
ţá efast ég um hans ágćti.
Viđ neitum ađ víkja
og Norđmenn oss svíkja
og endum í sextánda sćti.
Í Helsinki leitar ađ línum
og lokkarnir villa hann sýnum.
Í miđjunni bregst hann
og man ekki textann
og les hann úr lófa ţínum.
hann Eiki beibí mun rúlla kjellingunum upp og niđur, hćgri vinstri. Á eftir ađ sjá strákana sem keppa á móti.
Viđ erum alltaf í fyrsta sćti fram ađ atkvćđa talningunni.
Ţađ er óţarfi ađ vera breyta frá ţeirri hefđ.
[Skrifar textann međ stórum stöfum í lófann svo ađ Eiki sjái ţađ nú örugglega nógu skýrt]
Skál!
Fínt kvćđi, einkar smelliđ rímiđ "bregst hann" & "textann".
Hvađ sem ţví líđur, hefđi ég nú frekar kosiđ ađ E.H. lćsi íslenzka textann úr lófanum, heldur en ađ kyrja ţá hörmung sem enska útgáfan virđist, viđ fyrstu heyrn, vera.