Oft minnist ég skrćđunnar sem sullađi úr sínum latínu viskubrunni. Hún er svo sannarlega tilefni til kvćđis. Ţeir sem hafa ekki numiđ úr ţessari bók finna kannski lítiđ fró í ţessu.
Í fjórđa bekk er fullt af nýjum hlutum
sem finnast mörgum hugleiknir í bland
Sokkabandsins sérstaklega nutum
og sextán skáldin ortu um sitt land.
Í seinni tíđ er sé ég einkunn lága
og skríđ um voriđ heimskur eins og tröll
Ţá vil ég minnast bókarkornsins bláa
sem bar mig oft í svefnsins draumahöll.
Skrćđa sú er skrýtnum kostum búin
og skilja sumir ekkert henni í.
En fyrir ađra telst hún vera trúin
á tilveru sem lifnar viđ á ný.
Ţar fornir tímar tala viđ manns hjarta
ţó tyrfiđ málfar oft ţar geti sést
Vitna mátti í viskumola bjarta
og vísdóm líkt og ferrum durum est.
Fyrstu beyg. fengum viđ ađ glósa
og fornöfn eitt af öđru stigu á stokk;
rosa, rosam, rosae, rosae, rosa
og hic, hanc, huius, huic, hoc.
Eitt er ţađ sem breikkar sagnabrunninn
og birtist oss sem tákn frá himnum sent
ađ ojb. frá rótum sínum runninn
reynist vera pass. í deponent.
Ýmsar villur urđu til af slysni
einkum eftir gleđskap frá í gćr.
En eitt er víst ađ kenningar í Kristni
komast hinum bođorđunum nćr.
Mitt skap er nú sem sjórinn öldur ýfi
ég engist um og reyti burt mitt hát
ţví eintakiđ af latínunnar lífi
ég lét í skiptum fyrir viskítár.
Hvar sem bókin kann ađ vera núna
hún kveikja má í lesandanum von
Mín eftirsjá er ađ ég missti trúna
á ţér, kćri Kristinn Ármannsson.
Já, Kristinn Ármannsson, ţađ var nú bók í lagi. Ég held ađ mín sé nú enn í kassa uppi á háa lofti. Mitt eintak er samt gult ef ég man rétt.