- í tilefni af öllum ţeim hálfköruđu ritsmíđum sem fara efalítiđ í súginn hjá fleirum en sjálfum mér - ennfremur innblásiđ af smásögu eftir Ţ. Eldjárn -
Skáld eitt ég ţekki – hvers skrif eru merk,
er skrimtir í dálitlum kofa á ströndinni,
& iđkar ađ hćtta viđ hálfkláruđ verk,
svo heimurinn standi á gati
& öndinni.
Hálfkveđnum vísum hann kemur á kné
& klárar til hálfs öll sín ljóđ, á ţeim forsendum.
Leikrit hans stađnćmast strax eftir hlé –
– stílbragđ, svo ţaulhugsađ gagnvart
áhorfendum.
Alltaf er gaman ađ heimsćkja hann.
Í hálfkáki sínu hann stöđugt er sýslandi,
& hiklaust ég tel ţennan margfróđa mann
mikilfenglegasta skáld hér
á Íslandi.
Brosandi góđan hann býđur mér dag.
Á borđin´ er hálfkláruđ ritgerđ í deiglunni.
Ég spyr hverj´ann ţakki sinn háfleyga hag;
hćfninni, innblćstrinum
eđa seiglunni?
Ţá horfir hann á mig & hugsar – um skeiđ.
Í hálfkćrings svar´ans er vottur af kaldhćđni:
ađ hugurinn beri sig helming af leiđ.
“Ţar hćtti ég síđan – & eyk ţannig
margrćđni...
... ađferđin mín er međ eindćmum sterk,
svo örugg í notkun, & sérlega ţćgileg;
ađ lát´ ekki gagnrýni gleypa sín verk
& gera ţau ónýt & hálfpartinn
hlćgileg".
Vitaskuld gefur hann aldrei neitt út
úr sínu hálfgerđa meistarasafni.
Mannanna skrum ţannig kveđur í kút,
svo kveđskapurinn bćđi vaxi
& dafni.
[sćkir slökkvitćki & slekkur í logandi lófum Gvendar Skrítna] Svona, svona, kallinn minn...
[verđur svo djúpt snortinn & hneigir sig auđmjúklega]
Ţakka kćrlega góđar undirtektir & gott hljóđ.
Ekki minnist ég öllu betri kveđskapar hér á lútnum enda margir góđir bćst viđ upp á síđkastiđ. Nú myndi Ţórarinn setjast upp í gröfinni og klappa saman lófunum, ţ.e. ef hann vćri dauđur og međ nettengingu.