Stafrćnn ţú kemur í heiminn
og stafrćnt ert sendur burt.
Ljósvakaöldurnar ćđa sinn veg
aldrei ţćr dveljast um kjurt.
Af tilviljun tengdumst viđ saman,
tölvur af ólíkri gerđ.
Jafnan er ţađ hendingum háđ
hverjir fá sömu ferđ.
Innan um ađrar vélar
okkur er skipađur sess.
Ein viđ afköstum fáu
og enginn fćr notiđ ţess.
Ófáa vini okkar
er indćlt ađ sćkja heim.
Seinna viđ erum úr sambandi tekin
en sjáumst ţó ögn í ţeim.
Uppfćrslur koma og fara,
örgjörvar renna sitt skeiđ.
Fátt er skćrara en skjábirtan
sem skín úr ţér björt og heiđ.
Vort líf er í tvíundum taliđ,
tíminn er stuttur hér
og ţrćddur inn í ţínar línur
ţakklátur ég er.
Flott.
Ég ţurfti líka ađ hugsa um 3ju línu í öđru erindi. Svo small hún. (Mćtti kannski skipta síđasta orđinu út fyrir „litlu“.)