Ég lá í dimmum draumförum
viđ drungann var ađ kljást
og hóf ţá viđ ađ hugsa um
horfna bernskuást.
Í draumi leit ég laskađ fley
sem lá ţar upp viđ sand,
ţví sumir bátar endast ei,
og ađrir sigla í strand.
Ţín ćvi reyndist ekki löng
ung ţú fórst frá mér
og röddin létt sem lögin söng
löngu hljóđnuđ er.
Ţađ finnast engin orđ í bók
yfir mitt tregabál
er Dauđinn grimmi til sín tók
tuttugu vetra sál.
Blíđleg varstu viđ mig ţar
í vorsins hlýja ţey
Í draumnum ćtíđ dagur var
og dimman ţekktist ei.
En feigđarbođi fljótt kom ţá
sem fölan gerđi mig:
Heljar svartan hund ég sá
hátt hann gelti á ţig.
Ţá lyftist maran loksins af
međ látum hrökk ég viđ
en úti regniđ ýrđi í kaf
og ekkert sólskiniđ.
Ég minnist ţeirrar ţjáningar
sem ţetta jarđlíf er;
-á hafsins botni bylgjurnar
blíđlega vagga ţér.
Svei mér ef ţetta var ekki tár sem trítlađi niđur vanga minn. Ja ţađ segir eigilega allt. Stórgott.
Ég ţakka hrósiđ. Ţetta er liđur í átakinu mínu um ađ ná ađ yrkja sem flest ljóđ áđur en ég verđ tvítugur.