Þá hef ég lokið lestri fimmta hluta sagnabálksins um galdrasnáðann Potter.

Hvílík endemis endaleysa. Sagan er allt, allt of löng. Sögufléttan, sem í fyrsta skipti er átakanlega óspennandi, hefði hæglega rúmast á 135 blaðsíðum, eins og allar góðar drengjabækur - En nei, það er ekki nógu fínt fyrir hina ritgröðu Rowling, hún þarf að teikna upp og tyggja hvert einasta bévítans smáatriði ofan í í lesendur - Nú þarf hún nefnilega að hugsa fyrir heilli bíómynd við skriftirnar - og ósjálfbjarga leikurum, sem gætu átt það til að setja upp einkennilega svipi séu þeir ekki kyrfilega skjalfestir á síðum bókarinnar. Málið er hins vegar að höfundur sem einskorðar sig við orðin 'frown' og 'smirk' við svipbrigðalýsingar ætti ekki að hætta sér aftur fyrir 200 blaðsíðna múrinn.

Fléttan er sem áður segir tóm tjara. Það eina sem heldur manni við efnið er ein ægilega vond galdrakerling - og jú, sú vissa að einhver aðalpersónan geispi golunni áður en yfir lýkur. Nú ætla ég ekki að blaðra því hver hrökk þarna loksins upp af, sennilegast af einskærum leiðindum, en þegar það loks gerðist sá ég að ég hafði verið narraður á einkar ósmekklegan hátt. Mér fannst sem fröken Rowling hefði í raun þröngvað mér til samræðis við þessa hugsmíð sína með lúalegum vélabrögðum og auvirðilegu svindli. Svei því.

En nú er sum sé Potter orðinn árinu eldri og flinkari með töfraprikið en nokkru sinni. Það er gott og blessað - en ég trúi bara ekki að kerlingaálftin hafi náð að teygja þessa staðreynd yfir tæpar áttahundruð blaðsíður - og narrað mig til að lesa þetta rusl.