Ég er lofthræddur.

Nokkur mis aulaleg og mis vond ráð við hræðslu aulans.

10. Bleyjur koma hér að góðum notum
9. Ég vona þín vegna að að þú hafir stækkað frá tveggja ára aldri
8. Þetta eru bölvaðar ótemjur sem enginn á að koma nálægt nema með próf í tamningum
7. Sund, sturta, bað, úti í rigningu eða í versta falli júgursmyrsl, það er mýkjandi
6. þær meira en lama ef þú ert öfugu megin við þær.
5. Er mikið af þeim á ferli?
4. Halda sig þá bara hjá ljótu strákunum.
3. Ég myndi frekara hafa áhyggjur af gluggagægji...
2. Best er að sofa í myrkrinu.
1. Prufaðu kvennaklósettið, færri karlar þar.

Drottinn minn! Þetta á eftir að versna.
Á þínum aldri var ég ekki hrædd við neitt en núna hræðist ég allt. Sérhver hósti er merki um banvænan sjúkdóm... Tívolítæki eru banagildrur (m.a.s. litlar hringekjur) og það er beinlínis sjálfsmorð að fara út úr húsi ef það er ekki rennifærð! Njóttu þess vegna þessara - ekki svo ofsalega alvarlegu- óttavalda þinna meðan þú getur!

jæjajá.. ef þetta á eftir að versna eins og Krumpa segir þá hlakka ég til að sjá listann eftir fimmtán ár...

[Setur lak yfir sig og leikur draug]

BÖÖÖÖHHHHHH!!!!!!!!!

[klæðir sig í turtles búning]

BÖÖÖÖÖÖÖHHHHHH!!!!!

Ég hræðist hið ókunna og læri þess vegna aldrei neitt nýtt.

Nú hræðist aulinn krumpu líka. Eða framtíðina að minsta kosti.

Ég hræðist alltaf færri og færri hluti eftir því sem ég eldist, ólíkt Krumpu. Kannski þarf ég bara að reykja minna stuð. Þetta áhyggjuleysi er að drepa mig.

En ég hræðist enn fallegar stelpur og stöðnun.

Kannski ertu bara ekki orðinn nógu gamall bangsakrútt! Þegar ég var barn hræddist ég hitt og þetta; eldsvoða og skrímsli svona aðallega samt. Þegar ég var unglingur var ég óttalaus en nú er ég bara hrædd...mjög hrædd.
Hrædd við bílslys, sjúkdóma, atvinnuleysi, blankheit, dauðann, ábyrgð, vísaskuldir, sambönd, lækna, sprautur, o.s.frv. o.s.frv... held það séu fleiri eins og ég...

Það er holt að vera hræddur og paranoid... aftur á móti er hættulegt að reykja stuð...

En hversvegna er ég í 2. sæti? Ég sem er svo saklaus

Það er margt að varast auli. Ég tek undir með Krumpu. Þetta versnar. Áður fyrr þóttist maður ódauðlegur omnipotent.

Hlustaðu ekki á þau. Þegar ég var lítil var hræðslu listinn minn álíka langur og þinn, núna er ég ekki hrædd við neitt nema köngulær. Og ég er alveg bráðum að fara að takast á við það.

Krumpa: vá hvað þú hlýtur að vera gömul. Ég held að ég skilji nafnið þitt enn betur núna. En kannski þegar ég er orðið krumpudýr eins og þú fer ég að hafa áhyggjur af dauðanum og læknum. En ég held samt að það sé frekar persónubundið hvort fólk er áhyggjufullt eða ekki.

Lífið er það hættulegt að engin lifir það af.

Ég held það að vera mátulega hræddur sé gott... Gerir það að verkum að maður er ekki á 180 km hraða niður kambana. En ef maður er of hræddur gleymir maður að lifa lífinnu vegna hræðsu. Gullni meðalvegurinn er alltaf góður.

Hmmm, augljóst tilfelli af Phasmophobia þ.e. hræðslu við drauga, Scotophobia þ.e. hræðslu við myrkur...

Hin virðast ekki vera til miðað við lista yfir öll þau undarlegu ofsahræðslu fyrirbæri jarðarinnar sem maður sér á http://www.phobialist.com/

Ég er bara hræddur við eitt:
að Dannibééééééé! hitti á mig eftir skóla.

AUMINGJAR! Ég hræðist ekkert. Eitt er ég þó alltaf meðvitaður um og það er að fá loftstein í hausinn. Enda alltaf með hálsríg.

Að fá loftstein í hausinn er ekki líklegt. Annars hræðist ég ekkert. Einfaldlega ekki neitt. Það er heldur ekki það sama að vera hræddur við eitthvað og að vera hræddur um eitthvað.

Ég hreinlega trúi því ekki að það sé til neitt sem heitir yfirnáttúrulegt, t.a.m. draugar og slíkt. Það er til vont fólk og það er hættulegast, en ég hræðist það ekki; ég fyrirlít það.