Fyrsta smásagan af nokkrum til þess að rifja upp ástæðu nafns míns.
Hann opnaði fataskápinn og tók út skyrtuna sem hún hafi keypt handa honum. Klæddi sig í og lagaði hárið. Spegilmyndin blasti við og hann hugsaði með sér að betra yrði það víst ekki.
Hann hljóp upp tröppurnar og byrjaði að elda matinn. Mamma hans hringdi til þess að óska honum góðs gengis. Heppinn var hann að þau voru ekki í bænum og hann einn í húsinu. Annars hefði hann kannski þurft að gera þetta á veitingastað.
Hjartað hamaðist og svitinn spratt fram.
Ding Dong.
Sjitt.
Dyrnar voru opnaðar og þarna stóð hún. Ástin í lífi hans. Hann hleypti henni inn og fylgi henni til sætis. Bar matinn fram. Þau borðuðu og töluðu ekki mikið. Hann var of stressaður til þess. Eftir nokkrun tíma nær hann í lítinn svartan kassa í hægri vasann.
Tíminn leið hægt.
„Elísabet, viltu giftast mér?"
„Nei."
Hvað varstu gömul þarna, 16, 17, 18? Ég held að það hafi ekkert legið á að segja JÁ.
Það er nú kannski bara ekki löglegt að segja JÁ á þessum aldri? [Glottir]
Ég var orðin 18 ára. Þetta gerðist ekki fyrir svo löngu. Í fyrsta lagi er ég alltof ung og svo trúi ég ekki á hjónabönd. Það er bara ekki möguleiki að ég verði með sama manninum að eilífu.
Það er eitthvað svo endanlegt við að segja bara nei, hefði ekki verið hægt að strá salti í sárin, snúa hnífnum í hjartasárinu... dæsir.
Haha. Ég fékk einu sinni bónorð... ég benti viðkomandi bara á hversu lítið við þekktumst... honum fannst það engin fyrirstaða, þannig að ég flúði heimsálfuna.
"Ég hef enn ekki náð mér eftir þetta Elísabet. Plís, plís, viltu ekki allavega horfa einu sinni enn á Brókbekk fjall með mér að minnsta kosti? VEEEIIIII!"
Hvað varstu búin að liggja lengi undir þessum gæja áður en hann spurði þig að þessu? Þetta er alveg rosalega sniðug saga, ég held ég hafi ekki hlegið svona mikið að óförum annarra síðan ég var lítil stelpa!
Ef þetta hefði verið ég.. þá hefði maturinn verið svo góður að þú hefðir sagt já, og við værum gift og skilin í dag.
En kallaði hann þig aula fyrir að segja nei ? Byrjaði nafnið svoleiðis ? Eða er hann aulinn ? <Klórar sér í rassinum>