Samdi litla sćta vögguvísu í nótt - ljúfsárt og tregaţrungiđ verk.
Er ađ spá í ađ útsetja ţađ fyrir tvćr baujur, rafmagnstannbursta og hćnsnakór.
Isspiss. Ţá er búiđ ađ eyđileggja fyrir manni frumflutninginn á nýjustu sinfóníunni minni, Hćni.
Ég heyrđi ekki betur en hún hafi veriđ flutt í heild sinni, nótu fyrir nótu framan og aftan viđ Alţingishúsiđ í gćr. Ţađ voru kannski ögn fćrri skaftpottar og ađeins fleiri egg en ég skrifađi út. En samt – grunsamlega líkt.
Ţegar ég var úngur, eđa ókei, ekki úngur - en ýngri, ţá heyrđi ég lag sem ég fékk samstundis á heilann. Ţetta lag var í senn mélódyskt, hrynhreint og grípandi. Töfrum líkast!
Ég heyrđi ţetta lag í útvarpinu í gćr og fékk ţađ á heilann um leiđ. Og núna hljómar stöđugt í höfđinu á mér:
Prinspóló - ţađernúmeirigćjinn ţessi Prinspóló;
hámar allan dćinnísig Prinspóló,
hvernig ţolir mćinnalltaf Prinspóló?
Mér er um og ó!