Ég fór á matsölustað um daginn, var búinn að fá mér aðeins í aðra tána og vel skrafhreifur. Ég sá einn mjög aldinn mann sem að sat með -sennilega - dóttur sinni. Ef ekki dóttur þá verð ég að segja að ég ber meiri virðingu fyrir þeim gamla. En líklegast er samt að hún hafi verið sjúkraliði eða í versta falli útfararstjóri, hann var svo gamall.

Nú ég, af minni alkunnu fróðleiksfýsn ákvað að leggja fyrir þann gamla spurningu er hefur vafist fyrir mér í allmörg ár. Svo ég tók mig til og óð til þess gamla. Ég kynnti mig og innti eftir því hvort ég mætti leggja fyrir hann spurningu. Taldi hann það auðsótt mál. Svo ég spurði "Hvernig náungi var Lincoln forseti?"

Kellingin truflast. Gersamlega sturlast og enda leikar með því að mér, fróðleiksfúsum unglingnum (svona miðað við þann gamla, allavegana) er fleygt út með óbótaskömmum og loforði um að ég fengi aldrei að stíga þarna inn fyrir dyr aftur.

Svona er að vera fróðleiksfús en misskilinn.