Ég grét mig í svefn í nótt.
Ég saknađi Skjás eins svo skelfilega.
Sérstaklega auglýsinganna.
Einar sendi:
„Leđurjakkarnir komnir,“ sagđi í auglýsingu í Ríkisútvarpinu, hljóđvarpi í morgun. Heyr á endemi. Eru nú leđurjakkar međ sjálfstćđan vilja og geta komiđ og fariđ eins og ţeim sýnist? Og hvađa orđskrípi er ţetta „leđur“? Er ţetta ekki enska; „leather,“ ellegar djöflaţýska „leder?“ Og „jakki?“ Hvađ er ţađ? Meiri enska; „jacket.“ Gott ef ekki danska; „jakke!“ Hér vitanlega átt viđ dýrshúđarblússur og fćri betur ađ auglýsingin hljómađi svo: Dýrshúđarblússur eru til í verslun vorri.“
Mylsnudreifari tekur undir hvert orđ!
Er til of mikils mćlst ađ ţeir sem stjórna í Efstaleiti tali íslensku? Svona fólk kann ekki ađ tala og á ekki ađ tala. Réttast vćri ađ hnýta fyrir raddböndin á ţessum háu herrum sem fyrir löngu ćttu ađ vera horfnir til annarra starfa en ađ dćla sínum málsaur yfir blásaklausa ÍSLENDINGA sem tala ÍSLENSKU á ÍSLANDI!
Svakalega líđur tíminn hratt. Nóvember bara ađ verđa búinn. Brjálađ ađ gera í lögfrćđinni. Svo brjálađ raunar ađ ég er ađ spá í ađ halda ekkert upp á afmćliđ mitt í ár.