Óhugnarlegir atburðir urðu í sveitinni minni, í jólmánuði þegar ég var ungur. Viðkvæmir eru beðnir um að lesa ekki lengra, en þeir sem þora ættu að lesa þetta seint um kvöld við kertaljós, þegar gnauðar í vindinum...

Þegar ég var ungur bjó ég í sveit. Ætli ég hafi ekki verið dæmigerður bóndasonur og var lífið yfirleitt ljúft í sveitinni. Það brá reyndar skugga á hið ljúfa líf í nokkra daga fyrir og eftir jól eitt árið. Hefur veturinn sá verið kallaður reimleikaveturinn mikli í minni sveit.

Þetta hófst allt þegar tæpar tvær vikur voru til jóla, en þá fór að bera á því að ærnar væru illa farnar, með sár á júgrum og og urðu þær virkilega hvekktar þegar fólk kom í fjárhúsin að gefa. Hélst það fram yfir jól og alveg fram á nýárið og sökum þess hve hvekktar þær voru, þá gekk ekkert að hleypa til þessa óhugnalegu daga og því báru rollurnar seint og lömbin urðu lítil og aumingjaleg haustið þar á eftir. Þessa daga í kringum jól mátti sjá skugga í ýmsum hornum fjárhússins og voru menn á því að það væri einhver óhugguleg skepna á ferli í fjárhúsunum, undarleg högg heyrðust alltaf annað slagið, eins og verið væri að draga lappir eftir fjárhúsgólfið.

Þetta var þó eingöngu byrjunin, því skömmu eftir að ærnar fóru að haga sér svona undarlega tók að bera á því að mjólkin rýrnaði í mjólkurfötum ef menn litu af þeim, en einnig var sem einhver óværa væri á sveimi í fjósinu og ýtti það frekar undir sögusagnir um reimleika.

Næstu daga eftir að reimleikarnir byrjuðu að herja á skeppnur í útihúsunum, fór að bera á undarlegum atburðum í eldhúsinu. Var sem einhver hefði komið trekk í trekk og kroppað í matarleifar og fékk fátt að vera í frið. Pannan sem kjötið var steikt á var oft eins og hreinsuð og sáust tannaför í leifunum. Þá voru einnig sleifarnar og aðrir eldhúshlutir eins og sleiktir ef móðir mín fór aðeins frá við eldamennskuna, auk þess sem óhreinir pottar hurfu tímabundið, en birtust aftur að því er virtist hreinir að innan. Þá hurfu einnig matardiskar, fullir af mat ef menn litu af þeim og birtust aftir tómir. Fólk benti hvort á annað til að byrja með, en enginn sökudólgur fannst og því greinilegt að reimleikarnir voru komnir í bæinn.

Jókst þetta sífellt dagana fyrir jól og var orðið það reimt að mönnum varð varla svefnsamt þessa daga. Þá fóru að heyrast hurðaskellir þegar rúm vika var til jóla og jók það enn á myrkfælni og hræðslu fólks. Reimleikarnir stigmögnuðust. Matarforðinn minnkaði jafnt og þétt og var sama hversu vel búrið var læst. Skyrið í skyrtunnunni út í búri varð fyrir miklum skakkaföllum og minnkaði jafnt og þétt í henni. Þá hurfu reyktu bjúgurnar sem mamma hafði búið til og afi gamli var að reykja út í reykkofa. Það var sama hvað það var, allt virtist gufa upp þessa dagana fyrir jól.

Þá sáu menn stundum svipi í gluggum og var hræðslan orðin gríðarleg enda fóru ýmsir hlutir að hverfa og vonlaust að skýra það öðru vísin en að einhverjar óværur eða afturgöngur væru á sveimi. Ástandið versnaði sífellt og skömmu fyrir jól, hurfu nýbakaðar kökur og brauð sem nota átti til að lífga upp á jólin. Þegar matarbirgðirnar voru nánast þrotnar síðustu dagana fyrir jól, var hungrið farið að sverfa að en þar sem jólin voru að koma, þá reyndu menn að harka af sér, enda var ennþá til nóg af kjöti og kertaljósið veitti hlýja birtu og dró það bæði úr hungri og myrkfælni. Það gerðist þó rétt fyrir jól að allt kjöt úr bænum hvarf og loks á aðfangadag jóla var sem jörðin hefði gleypt öll kerti og urðu jólin því frekar óhugguleg. Húslestur var lesinn við lýsisgrútartýru og kartöflur það eina sem var í boði, lítið var um mjólk og var helst sem súra mysan væri það eina sem óværurnar létu í friði.

Þetta voru því óhugguleg jól. Í skammdegismyrkri við reimleika og matarskort, hurðaskelli og óhuggulegar verur í hverjum glugga. Reimleikar í búri, eldhúsi, fjárhúsum og fjósi. Það dró þó úr því smám saman dagana eftir jól og upp úr þrettándanum féll allt í samt lag, matarlaus þraukuðum við eingöngu með gjöfum frá nágrönnunum og smám saman fóru menn og dýr að jafna sig á þessum óhuggulegu atburðum.

Þannig var reimleikaveturinn mikli.