Ţá er enn eitt áramótiđ liđiđ međ tilheyrandi djöfulgangi.
Gránađ húmiđ glćđist fljótt
glitra ljós og perur
Út um grundir ćđa'um nótt
undarlegar verur.
Djúpt úr jörđu unninn er
ógnarsprengisalli
sem í spjótum sendir her
svo ađ himnakalli.
Brakar himinn brennur ţá
blossagnýr ei dofnar
honum sér ţó ekki á
engin festing rofnar.
Ýlir, brestur, brennur glóđ
blossar loftiđ fylla,
ćrast halir einnig fljóđ
öllum svefni spilla.
Ótal dýrum ć til meins
áramótiđ tryllir.
Blika logar, brennisteins-
brćla loftiđ fyllir.
Rauđar sólir rökkri í
renna myrkur brenna
aftur slokna enn á ný
ösku ţá mun fenna.
Spýtnager er falla fer
frómt á minni yđur,
gott ađ himins ekki er
undirstađa viđur.
Eftir mótsins eldingar
ára, logar dala.
Allt er ţá sem áđur var
utan lítil tala.
Heill ţér stórskáld!
Megi áriđ afar gott,
iđar rassi hossa.
Ţú ljóđagyđju liggur flott,
lostinn hennar blossa.
Ţó ţađ sé nćstum kominn febrúar ţá vil ég engu ađ síđur ţakka ţér kćrlega fyrir kveđskapinn og já fyrir kveđskap ţinn á árinu sem er ađ líđa.
Skál fyrir ţér!