Billy the kid var ekki slæmur strákur að upplagi, hann var fremur fórnarlamb hörmulegra félagslegra aðstæðna. Hefðu foreldrar hans ekki dáið, og hefði hann ekki neyðst til að stela þvottinum af snúrunni þá er ekkert líklegra en að hann hefði orðið góður og gildur þjóðfélagsþegn.

Ég kýs að trúa að því sé eins farið með mig. Ég kýs að trúa því að ég sé, eins og Billy, bara fórnarlamb aðstæðna. Fyrsta bernskuminningin mín er um pabba og mömmu að rífast, næstu minningar eru um mömmu að lemja mig. Fram að tíu-ellefu ára aldri man ég fátt annað en rifrildi og barsmíðar. Það er staðreynd að það eru illa menntaðir foreldrar í láglaunastörfum sem lemja börnin sín, betur stæðir eða betur menntaðir foreldrar finna aðrar aðferðir (og oft enn hræðilegri) til að klekkja á afkvæmum sínum. Barsmíðar eru of áhættusamar og geta komist upp. Ég vil trúa því að ef aðstæður væru aðrar, ef minningar mínar væru fegurri, þá væri ég, líkt og Billy gæti verið, góður og gildur þjóðfélagsþegn.

Eftir reynslu mína ætlaði ég mér að elska börnin mín af öllu hjarta, vera umburðarlynd og þolinmóð, gefa þeim fallegri og hlýlegri minningar. Maður hefði haldið að það væri auðvelt. Sannleikurinn er samt sá að ég á erfitt með að þola þau. Það er gott að geta kennt aðstæðunum um það líka. En það er ekki þannig, þetta er mér að kenna. Ég, eins og Billy, átti val. Val Billy fólst í því að í stað þess að stela af snúrunni gat hann kosið að krókna úr kulda. Val mitt fólst í því, að í stað þess að eiga börn (eins og önnur afskipt börn kaus ég það, þeir sem eru ekki elskaðir í æsku leita allra leiða til að finna einhverja til að elska þá skilyrðislaust) gat ég kosið að eiga þau ekki. Eftir á virðist það ekki hafa átt að vera erfitt val.