Frú Brynfríður er afbragðs kokkur. Hún tekur kótiletturnar úr ísskápnum, hugsar sitt meðan hún lemur þær með kjöthamrinum. Ákveður svo að gera kótilettur a la amma. Frú Brynfríður hafði elskað ömmu sína ákaflega heitt. Um móðurina gegnir öðru máli.

Frú Brynfríður bleytir kótiletturnar í eggjamjólkurblöndu og dýfir þeim svo í blöndu af hveiti, kryddi og raspi. Hitar maískorn og bakar kartöflur. Það er fullkomið.

Frú Brynfríður, í gömlu sparidragtinni sinni og með forláta silkiklút um marinn hálsinn, gleðst yfir verki sínu og er allt að því ánægð, ef ekki hamingjusöm, þegar hún heyrir lykli snúið í skránni.

HANN er kominn heim.
,,Það er kominn matur!" kallar hún, ef til vill örlítið of kæruleysislega. Undrast jafnframt að rödd hennar skuli hljóma kunnuglega, að hún hafi stjórn á höndum sínum, hnjánum, líkamanum öllum.

Það er rakspíralykt af honum. Áður fyrr notaði hann bara rakspíra til hátíðabrigða. Frú Brynfríður ímyndar sér sveittan lostafund (ástarfund? Hún vonar ekki, það væri ennþá verra) í aftursæti Volvójeppans í hádeginu. Eða? Splæsir hann kannski í hótelherbergi? Án þess að ráða við hugsunina þá næstum vonar hún það. Samfarir í bíl eru svo óendanlega sjabbí.

Hr. Bjarman kyssir hana létt á kinnina og það svíður undan kossi hans. Undan svikunum. Hvar hafa þessar varir verið í dag? Í gær? Í vikunni eftir brúðkaupið þeirra?

Hann sest og tekur til matar síns. Matar sem þrátt fyrir allt er framreiddur af ástúð, matar sem eldaður er á nærri, en þó ekki alveg, kulnuðum bálkesti ástar hennar.

Hún stendur yfir honum og ræskir sig nokkrum sinnum. Segir svo: ,,Bjarni, við þurfum að tala saman. Þú hefur kannski tekið eftir því en ég er ekki hamingjusöm..." Hún þagnar, finnur kökkinn í hálsinum þrútna út uns hún nær varla andanum. Finnur sviðann í augunum. Tárin á leiðinni.

,,Má þetta bíða? Ég er að fara á fund eftir hálftíma." Áhugalaus rödd hans bergmálar næstum í tómlegu samlífi þeirra. Hann var ekki að hlusta.

Veröld hennar hrynur, aftur. Innst inni hafði hún vonað að hann mundi taka hana í fang sér og .... Og hvað? Fíflið þitt! Hélstu að hann mundi falla í stafi yfir fituklepruðum kótilettum? Asni.

Í þann mund sem hr. Bjarman býst til að fara veit hún að henni er sama. Fari þeir sem fara vilja. Í fyrsta sinn í langan tíma, hugsanlega í fyrsta sinn á ævinni, veit frú Brynfríður nákvæmlega hvað hún vill.