Oft hefi ég í pistlum mínum tekið á viðkvæmum málum er varða heill íslenskrar þjóðar og satt að segja hvergi dregið undan í viðleitni minni til að draga fram kjarna málsins og undirstrika þörfina á almennri umræðu um viðkvæm málefni. Að þessu sinni hyggst ég ekki karpa á þeim nótum sem kollegar mínir og fleiri hafa leikið þá samræðumjúsík sem í frammi hefir höfð verið.
Undanfarið hefir megnan óþef lagt frá "forystusauðum" þjóðar vorrar. Ekki myndi ég ganga svo langt að segja að þeir hefðu gert í buxur sínar, en ekki er ég allfjarri því að brækurnar séu á hælum þeirra og þeim sé fullmál að komast á kamar. Hingað til hafa þessir sömu sauðir gert þarfir sínar á gólf almennings í landi voru og er nú mál að linni. Kominn er tími til að vér stingum út úr þessum fjárhúsum andleysis og undanvillu. Tæmum skíthús hinnar ómaklega völdu ráðamanna og loftum vel út! Burt með skítafýluna í íslensku menningarsamfélagi og inn með ferska vinda sannrar íslenskrar menningar. Látum ekki drekkja okkur í kúadellunni úr vestri, skerum upp af ökrum arfleifðar vorrar og fæðum þjóðina, sem nú engist um af hungri imperíalistanna í vestri. Gleymum ekki þeim hetjum sem riðu um héruð lands vors á liðinni Gullöld! Hetjum sem af vaskleika sínum byggðu þetta harðbýla land, sögðu af því sögur og kváðu óborganleg ljóð og kvæði. Munum arfleifð vora og uppruna, stefnum ekki menningu vorri og anda öllum í voða.

Góðar stundir