Hvalir eru svo gáfaðir að ekki má veiða þá, -segja sumir. Hvalir eru þó, skilst mér, lítt greindari en nautgripir og enginn virðist hafa neitt við það að athuga að þeim sé slátrað í gríð og erg, þeir hakkaðir í spað og bornir á borð í hveitibollu á McDonald's. Ég dreg því af þessu þá ályktun að greind hvala (og reyndar nautgripa) sé á einhvern hátt illmælanleg eða fyrir ofan minn skilning, -eins og á við um svo margt.

Úti er vosbúð. Slíkt þykir ánamöðkum gjarnan gott tilefni til að spássera um á yfirborðinu, þar sem þeir öllu jöfnu sjaldan láta sjá sig. Áðan átti ég leið hjá einum slíkum sem mjakaði sér af mikilli einbeitni eftir blautri gangstétt í áttina að malbikuðu bílastæði. Í fyrstu þótti mér þetta fíflaleg aðgerð en varð svo hugsað til greind hvalanna, sem ég skil svo illa, og ákvað að gefa þessu frekari gaum.

Maðkurinn var stór og mikill, hann bar ör liðinna bardaga og skartaði rauðum hring um sig miðjan, sem sennilega gefur til kynna sterka stöðu í valdastiga ánamaðkanna. Ég reyndi að setja mig inn í hugarheim maðksins til að áætla stefnu hans og fyrirætlan. Ferðalagið sem hann átti fyrir höndum yfir gangstéttina og malbikið þótti mér líklegt að væri töluvert stærra í sniðum en för Fródó með hringinn um árið og ekki síður háskalegt.

Mér hugkvæmdist að kasta bara kveðju á herrann, óska honum góðrar ferðar og láta hann óáreittann, en í síðustu andrá hafði frekjan í mér yfirhöndina og ég skóflaði kauða upp í lúku mína og plantaði í næsta blómabeð.

Maðkurinn hefur ábyggilega hugsað mér þegjandi þörfina fyrir þetta inngrip, en hugsanlega innst inni verið feginn því að ævintýrið varð ekki lengra að svo stöddu. Kannski getur hann sagt barnabörnunum að hann hafi nú eitt sinn lagt upp í hetjuför til að sanna sig fyrir slegtinni, en verið gripinn á miðri leið af jöklatrölli og fleygt aftur í öryggið.

En fall er fararheill segja líka sumir, kannski reynir jaxlinn bara aftur.