Mikiđ ţykir mér vćnt um móđur mína. Hún er falleg, hugulsöm, ráđagóđ, alltumlykjandi og yfir allt hafin. Hvar vćri ég án hennar? Í strćtinu! Ekki spurning.

Til móđur minnar

Man ég ţađ er gladdi hjartađ, móđir vor.
Mat oft reiddi fram af stakri gćsku.
Stráks síns tár af kinnum blés og strauk brott hor.
Stođ hún var og engill minnar ćsku.