Mikið er karpað þessa stystu daga ársins um pólitískar ráðningar. Mun það fjas einkum til komið vegna æsispennandi sandkassaslags tveggja vistmanna Ráðhússins við Tjörnina. Ekki nenni ég að rýna í hvor náði að klína meiri aur í andlitsglufur og bakrauf hins - enda hreyfir kjöltur smáfuglategunda í útrýmingarhættu iðullega giska lítið við mér.

Það sem mér þykir þó hvað sérkennilegast við þetta argaþras allt er sú tilhneiging stjórnmálamanna að æða í vörn þegar ákveðin mál ber á góma og láta eins og þau séu runnin beint undan dragúldnum rifjum þess í neðra.

Pólitískum ráðningum ber að fagna - duglega. Hvað er svona ljótt við að ráða sína bestu vini, frændur og vandamenn aðra í þær þægilegu innivinnur sem maður hefur á annað borð til umráða? Til hvers eiginlega að hafa völd ef ekki má leyfa sínum nánustu að njóta ávaxta þeirra? Hvað er sanngjarnt við það að láta einhvurn bláókunnugan, sprenglærðan mann úti í bæ fá starf sem hvaða þremenningur sem er getur sinnt sæmilega? Hvaða réttlæti er fólgið í því?

Það sama á við um aukna misskiptingu í þjóðfélaginu. Hefur það ekki verið yfirlýst stefna stjórnvalda um árabil að auka þessa blessuðu misskiptingu sem mest? Og svo þegar á að hrósa mönnum fyrir - þá hlaupa þeir bara í felur og afneita öllu, segja hana bara ekkert hafa aukist. Geta þessar dulur ekki aulast til að taka hrósi? Halda þessir kjánar að það sé einhver tilviljun að fólk kýs þá yfir sig aftur og aftur?

Misskipting, einkavinavæðing, eiginhagsmunapot og hvað þetta heitir nú allt saman - húrra fyrir því bara, ferfalt.