Það er ekki laust við að mann setji hjóðan þegar þær fregnir berast að hinn þögli frændi okkar í suðri, mannapinn, verði horfinn úr lífríkinu innan fárra ára.

Það er að segja - ef ekkert er að gert.

Hvernig væri þá að gera eitthvað? Hvernig væri nú að yfirvöld á Íslandi tækju við sér, sópuðu kreddufenginni og fasískri dýralöggjöf undir teppi og opnuðu landið fyrir þessum glaðværu skepnum?

Nægt rými væri fyrir gróskumikil apasamfélög á jarðhitasvæðum ýmiskonar og eins má finna feykinóg húsrými í lítið notuðum þéttbýlisstöðum hér á landi. Þá væri aldeilis ekki úr vegi að landsmenn fóstruðu eins og einn apa hver.

Sjimpansapinn er ákaflega geðgóður og ljúfur í umgengni. Hann getur létt undir við húsverkin og veitt einmana sálum félagsskap langt umfram hund eða kött. Stærri dýrin eru kannski ekki eins opin og auðveld í umgengni, en órangútaninn veit ég að er vinur vina sinna - rétt eins og górillan sem auk þess að hafa ríka kímnigáfu getur aðstoðað við snjómokstur og ýmsa útivinnu.

Ég skora því hér með á ríkisstjórn lýðveldisins að breyta íslenskri grundu tafarlaust í griðland fyrir aðra apa en sjálfa sig.