Eins og margsinnis hefur komið fram í pistlum mínum á þessum vettvangi er ég maður limafagur og tignarlegur í fasi. Ég er ávallt vel til hafður og snyrtilegur í hvívetna. Að auki hefi ég tamið mér kurteisi og góða mannasiði í samskiptum mínum við fólk. Slíkir mannkostir eru ekki sjálfsagðir og ég legg metnað minn í að stunda líkamsrækt, borða hollan mat o.s.frv.

Ein grundvallarstoð snyrtimennskunnar er regluleg og ábyrg hárhirða. Sjálfur fer ég í klippingu á tveggja vikna fresti, sem jafnvel er of langur tími, sérstaklega ef mikið er um að vera í samkvæmislífinu.

Í dag fór ég sumsé í klippingu. Ég er vanur að fara ætíð á sama stað en ákvað í dag, þar sem vorið virðist komið og því hlaupinn í mig nokkur galsi, að breyta til og prófa nýja stofu.
Um leið og ég sté inn á stofuna tók á móti mér afar sjarmerandi stúlka. Sú var óaðfinnanlega klippt, bein í baki, stimamjúk og þokkafull. Hún vísaði mér til sætis við höfuðþvottafont og fór mjúkum höndum um hnakka og hvirfil þegar hún kom höfði mínu fyrir í fontinum. Hófst þá þvotturinn.

Þar sem stúlkan gældi við hársvörð minn og strauk mér um höfuðið fylltist ég skyndilegri kærleikstilfinningu. Mig langaði að taka þessa gyðju hárhirðunnar í fang mér og gráta sætum kærleikstárum við þéttan barm hennar. Langaði að nema hana á brott og eyða eilífðinni með hendur hennar í blautu, sápuhálu hári mínu.
Þegar á leið þvottinn breyttist tilfinningin úr barnslegum kærleik í afar munúðarfulla erótíska upplifun sem magnaðist eftir því sem seytlið í vatninu varð háværara. Þegar stúlkan skrúfaði fyrir æpti ég upp yfir mig: "Ekki hætta! Ég elska þig! Lof mér að nema þig á brott og njóta þinna mjúku fingra að eilífu!"

Ég endað náttúrulega á minni venjulegu hárgreiðslustofu með sprungna vör - en hreint hár.