Ég hef það fyrir sið þegar mikið liggur við hjá íslenska landsliðinu í handbolta að skella mér í leikhús.

Í gær sá ég sýningu Þjóðleikhússins á Halta-Billa eftir ungírann Martin McDonagh. Sá er einhver sperrileggur með heiminn á hornum sér og þykir mörgum fyndinn.

Leikritið er hin dágætasta skemmtun, mikið blótað og yfrið mikið af prestakláms og írareruaumingjar bröndurum. Eflaust skilar fyndnin sér betur í heimalandinu, en hér er hún þó aukin einhverjum slæðingi af mannlegri niðurlægingu sem allra þjóða kvikindi ættu að geta tileinkað sér.

Leikarar áttu prýðis dag, sérstaklega þær Margrét Guðmundsdóttur og Kristbjörg Kjeld sem voru hreint út sagt magnaðar og tóku unglingastóðið sem skjögraði umhverfis þær áreynslulítið hvor í sína nösina. Þá vil ég hrósa sérstaklega forsvarsmönnum leikhússins fyrir að leyfa Björgvin Gíslasyni að spreyta sig á fjölunum, en hann er augsýnilega mikið fatlaður.

Sýningin er í stuttu máli prýðis afþreying og útrás fyrir þá sem almennt fá ekki tækifæri til, hafa þroskast frá eða hreinlega kunna ekki við að hlæja að öryrkjum, útlendingum, landsbyggðarfólki, ellilífeyrisþegum og almennum blábjánahætti - ég hló mikið og hátt.