Formansslagur sjálfstćđisflokks stendur fyrir dyrum.

Ţetta er reyndar fremur átakalítill slagur, eiginlega bara svona vinsamlegur gannislagur – sem endar snarlega ef hárgreiđsla annars frambjóđandans á ţađ á hćttu ađ aflagast. Eđa ef annar hvor sýnir merki um ađ fara hugsanlega ađ gráta.

Ţau eru nefnilega viđkvćm, blómin bláu, sem bjóđa sig fram. Tveir undurfagrir nýútsprungnir knappar af sama stilknum. Vökvuđ og nćrđ af sama fólkinu, sprottin úr sömu moldinni, dekstruđ af sömu höndum, knúin sömu hvísluđu orđunum.

Ţetta er í raun dálítiđ eins og ađ velja réttan borđdúk fyrir matarbođ. Ţetta snýst ađallega um sjatteringu. Hvort passar betur tilefninu – servíettunum og stellinu. Hvort kunna gestirnir betur ađ meta, ljós- eđa dökkblátt?

En auđvitađ snýst ţetta allt um einmitt ţađ. Réttu sjatteringuna. Allt ţarf jú ađ líta óađfinnanlega út, áđur en veislan getur hafist ađ nýju.