Getur einhver sagt mér hvers vegna í ósköpunum viđ erum ennţá ađ spila međ sama daunilla og dragfúla mannskapinn inni á vellinum (í allyfirfćrđri merkingu)?

Af hverju er ekki löngu búiđ ađ skipta ţessu liđi út? Í alvöru talađ.

Tökum dćmi. Ofdekruđu sóknarmennirnir (les. úrsérgengnu útrásardólgarnir) hanga ennţá frammi; eldrauđir, lafmóđir og öskuvondir yfir ţví ađ enginn gefi á ţá lengur. Enda sannfćrđir ađ ţeir séu í bullandi fćri og alveg viđ ţađ ađ fara ađ skora aftur.

Svo eru ţađ tvístígandi miđjumennirnir (ţ.e. handónýtu fjölmiđlarnir). Ţeir eru oftar en ekki međ boltann. Ţeir gera ekki annađ en ađ spila boltanum kurteislega á milli sín, laga búningana sína og smjörgreitt háriđ og virđa dáleiddir fyrir sér frćga og fallega fólkiđ á áhorfendapöllunum.

Ţá eru ţađ varnarmennirnir (ţinghćnsnin ţusandi). Ţeir sitja bara á rassgatinu í fallegum hring og hía hver á annan. Skilja ómögulega hvernig í veröldinni bláókunnugir leikmenn úr mismunandi félagsliđum eiga ađ geta spilađ saman í einu landsliđi. Finnst ţađ alveg glatađ. Og ef einhver ţeirra slysast til ađ fá boltann er hann ekki lengi ađ gefa hann frá sér, stutt og helst til baka.

Ekki má gleyma markmanninum (farandforsetanum knáa). Sá stendur hnarreistur og tekur sér góđan tíma í hvert sinn sem hann kemur krumlunum á boltann. Talar fjálglega um göfug markmiđ leiksins og kann reglurnar vitanlega utanbókar. Svo dúndrar hann tuđrunni beinustu leiđ upp á áhorfendapallana, hvenćr sem fćri gefst.

Dómarinn (sem hann sjálfur) stendur svo og hnakkrífst viđ línumennina um meinta rangstöđu allra leikmanna og hvort ekki sé réttlćtanlegt ađ leyfa ţessari miklu og merkilegu handboltaţjóđ ađ spila međ höndunum. Lćtur svo sem hann sjái ekki ástandiđ á vellinum og ţverneitar ađ nota rauđa spjaldiđ, nema til ađ ávíta stöku strípaling sem reynir í örvćntingu ađ ná athygli hans.

Og svo eru ţađ auđvitađ mótherjarnir. Ţeir eru reyndar hvergi sjáanlegir. Líklega vegna ţess ađ ţeir láta ekki bjóđa sér ađ spila viđ sjálfhverft liđ fauta og svikapésa sem neita ađ spila eftir reglunum, heimta ađ dómarinn spili í sínu liđi og vilja fá minnst 14 mörk í forgjöf.

Ţjálfararinn (pólitískur spillingarskunkur ađ eigin vali) situr í losti á hliđarlínunni og sannfćrir sjálfan sig um ađ leikkerfiđ sem hann lagđi upp međ hafi veriđ óađfinnanlegt. Ţví hljóti annađ tveggja ađ koma til greina; völlurinn sé allt of stór eđa ađ íţróttin sjálf sé meingölluđ.

Loks eru ţađ áhorfendurnir (viđ). Ţađ virđist nákvćmlega sama hvađ ţeir púa og skammast, andskotast og fćra gremju sína til fésbókar međ snjallsímunum sínum. Ekkert breytist. Ekkert gerist.

Ekki baun.

Kannski ekki ađ undra, enda höldum viđ áfram ađ borga okkur inn á bévítans leikinn, án ţess ađ gera kröfu um árangur, eđa úrslit.