Óskaplega getur mađur veriđ vitlaus alltaf.

Aldrei hvarflađi ţađ ađ manni í öllu góđćrinu ađ fara bara og biđja stóru strákana um pening.

– Hć, mig vantar pening.
– Ó. Til hvers?
– Bara, til ađ fara í frambođ eđa eitthvađ.
– Ókei. Hvađ viltu mikiđ?
– Bara ... kannski svona milljón...
– Eigum viđ ađ segja fjórar og máliđ er dautt?
– Ókei. Hvađ ţarf ég ađ gera í stađinn? Á ég ađ nudda á ţér eyrnasneplana?
– Neinei. Ekkert rugl. Taktu ţetta bara. Ţú ert svo frábćr.

Ţetta var svo barnalega einfalt. Nóg var til. Heilu haugarnir af dásamlegum og dýrđlegum peningum biđu eftir ţví einu ađ einhverjum hugkvćmdist ađ biđja um ţá.

Algerlega ókeypis. Algerlega skuldbindingalaust.

En svona er ţetta. Í fyrsta skipti í gervallri veraldarsögunni var bođiđ upp á ókeypis peninga – fyrir framan nefiđ á mér. Og ég missti af ţví.