Pott set upp á eldavjel.
Ætla svo að hita vel.
Í hann setja mikið mjel.
Máltíð góða það eg tel.
Telja gullið glóparnir
gista skerin kóparnir
senda upp rykið sóparnir
súga mynda hóparnir.
Hópar margir heimta laun
hærri en þeim ber í raun.
Látum þá á Litla-Hraun.
Á landi voru eru kaun.
Kaunin sár ég kroppa í,
kann ég ekki að taka frí,
því kláðinn æ mér nær á ný
er nálgast lús- og bítur -mý.
Mýið þykir mikið hér
og mikið líka fuglager
því ég bráðum burtu fer.
Blessaður, áfram hérna ver.
Veruleikinn víst er minn
votur eins og slef á kinn.
Ætla ég þó enn um sinn
um að ganga uns þurrk ég finn.
Finn ég varla á mér enn.
Ætla að hætta þjóra senn.
Illu víni um það kenn.
Ekki kunna brugga menn.
Menn sem áður menntun þráðu
máls á henni í dag ey ljáðu.
Alla svo úr skólum skráðu.
Skyldu þeir hafa misst af gráðu?
Gráð er núna í Grindavík.
Gefast sjaldan veður slík.
Bændur þar víst brýna spík.
Blessun guðs er þar svo rík.
Ríkidæmi drottins er
daggarperlur, litað gler,
ýlfur sem í eyrun sker,
og allt það sem að héðan fer.
Fer ég bráðum fjandans til
Fara þangað ekki vil.
Orsök þess ég ekki skil.
En þar fæ eg nógan yl.
Ylinn sæki inn til þín
einkanlega er tunglið skín,
og við drekkum eins og svín
út allt féð sem gaf oss LÍN.
Línan var þá lögð í sjó.
Lá í barka ég og spjó.
Skipstjórinn þá hæðinn hló.
og henti í mig bolta úr snjó.
Snjórinn leggst sem lín á rúm
og lýsir skamm- upp -degishúm,
hann einnig léttir lund í frúm
sem læðast móts við okkar Glúm.
Glúmur, hann mörg vígin vann.
Varasamur þótti hann.
Tel ég hann þó mikinn mann
Margt um það ég segja kann.
Kannski hef ég klúðrað því
að koma mér í dágott frí.
Það er slæmt að þykja Sví-
þjóð það land sem sækja á í.
Íburð núna engan hef.
Út í tjaldi því ég sef.
Ég úr munni sleiki slef
og slím sem lekur út um nef.
Nefið mitt er naskt á lykt
og núna stendur sína plikt,
á því fæ ég eflaust hnykkt
að enginn stundi hér neitt fikt.