Ţá breyti ég bara minni líka og afsaka hoppleysiđ
slíkan dýran andans eiđ
yrkja ljóđin mjó og breiđ
hundrađ bragarhátta leiđ
hérna sýna ţannig seyđ
Seyđi nú er eitthvađ á,
eflaust gaman verđur ţá
ţegar kviknar hugmynd hjá
hörkukvendi á Spáníá.
Spání á sprundi flík,
sportleg og engu lík.
Í kinnum af rođa rík,
rennileg glimmertík.
Tíkin gömul orđin er
Ellina hún vel ţó ber
Öll nú blessuđ ćskan fer
Eftir lítill gáski hér
Hér ég vildi ráma raust
reyna ađ brúka endalaust
en nú er komiđ hrímkalt haust
í híđi skríđ međ allt mitt traust.
Treysti ekki bulli blítt
bakara sem lýgur títt
af ţví núna hérna hlítt
haustiđ kćlir okkur lítt
Lítt er byrjuđ ljósatíđ,
er lýsa kertin undurblíđ,
ţegar úti er harđahríđ
hingađ ţér í kaffi býđ.
Bauđ hann kvinnu frama' og fé
fyrir túr í lćra vé.
Tók svo blítt á hennar hné
hún ţá stillt í sófann mé.
Mé ég eftir mikiđ ţamb
sem mjólkurbelgingsţurftalamb.
Eftir ţetta fimbulfamb
fór ég enn á ný á ramb.
Ramba fram á Rauđasand
ređur- tosa út minn -gand
streymir út úr honum hland
og hellist yfir sjó og land.
Landiđ hefur lostiđ tröll,
líka ei ţess hlátrarsköll,
ţađ nú ćtti ađ fara í fjöll
og festast ţar uns byggđ er öll.
Öll var hún á eina lund,
átti lúinn smalahund
reiđ og snúin hringahrund
hefđarfrú á Stóru-Grund.
Grundartanga geng ég um,
glyrnum ber ţar trjáabrum.
Ey er viđ ţađ fát og fum,
frelsiđ ţar er ekkert skrum.
Skrumarinn hann Skabbi var
skruggufullur inn á bar.
Kyssti allar kerlingar.
Karlarnir ţeir urđu snar.
Snar ég var og snöggur mjög
snúninginn er tók viđ sög,
flest ţađ voru fjörug lög
sem fékk ég ţá ađ heyra af drög.
Drögum skrýddust margir menn,
mćttu ţeir í göngu í denn,
lítiđ fyrir lille venn
löngum fór, og svo er enn.
Enn á ný skal opna kjaft
og út svo lokka rímnasaft
sem góđan alltaf gefur kraft
og gjarnan losar tunguhaft.
Tunguhaftiđ tekur í,
tungan nćr ei brjóstiđ í.
Litla barniđ lendir í
ađ lettdániđ ei gagnast ţví.