Kjólinn gula komst ei í
konan ofurfeita.
Fékk hún sér því fötin ný
og fléttaði sitt langa strý.
Strý var troðið Stebba af
er stökk hann burt frá Línu,
með báti út á ballarhaf
sem bóla- fór víst svo á -kaf.
Kafaði ég í klósettrör.
Kraflaði burt stíflu.
Lofuð var mín frægðarför.
Fannst mín Könum handbrögð snör.
Snöruna ég snéri á
og snýtti mér í klútinn.
Við þau ósköp böðli brá
og beint á hausinn féll hann þá.
Þá er lokið ljóðaskrá.
Ljúft mér finnst að yrkja.
Þó kvæðin séu heimsk og hrá.
Þau hjarta mínu eru frá.
Frábær hugmynd fékkst í dag
en framkvæmdin var síðri.
Með umhugsun komst allt í lag,
nú allra bætir þetta hag.
Hagfræðinga hlusta á.:
Hjálpa skulum ríkum
Þeir í akra sína sá.
Saðning snauðir þannig fá.
Fáein dæmi finnast þess
að fagni ríkir sköttum.
Þeir oftast segja bara bless
og borga líkt og ræsisfress.
Fressið svarta fallegt er.
Í fangi þínu malar.
Alltaf fúst það fylgir þér.
Feiti sleikir kátt af sér.
Sérlundaðan sómamann
má sjá á förnum vegi.
Allt sem kann ég kenndi hann,
hvergi betri mann ég fann.
Fann ég margan feil á þér.
Froðusnakk þig nefndi.
Værir illa úr garði ger.
Guðlaus eigi hlynntur mér.
Mér er stætt þó málin ill
magnist upp á Twitter.
Afsögn mína einhver vill
-ing. það telst þó bara hill-
Hillir undir Hagafell.
Hingað er ég kominn.
Spaugsamt heyri spóans vell.
Sprett ég upp og hátt ég gell.
Gellan sem var góð mig við
ef gaf ég henni allt
er nú límd við annars hlið
en einn ég dvel og borða svið.
Sviðið hefur alltaf einn;
orkumikla skáldið.
Ortir vísur ekki seinn.
Aldrei varstu klaufi neinn.
Neinn mig skilur nú til dags
því nýjar stefnur ríkja.
Finn ég því til fylgilags
fornar skræður mér til hags.
Hagsmuni þú hefur af
heimsku þjóðarinnar.
Hún þér stóran gróða gaf.
Græddir mest er þjóðin svaf.
Svaf ég þá er sökk mitt skip
nú sef ég aldrey framar.
Að treysta svona gallagrip!,
ég get ey fundið meira hrip.