Treg er orðin tunga mín
að tala um bæjarmálin.
Þó ætíð noti eg orðin fín.
Allir segja:"Skammast þín".
Þín er viskan þokkaleg
og þér ekki til vansa.
Ef að mína upp ég dreg
hún alltaf segist vera treg.
Treg til hjálpar hönd var mín.
Heldur vildi eg græða.
Við mér bráðum gröfin gín.
Gapir við mér víti í sýn.
Sýn fékk blindur, sagði þá,
sjónvarp lítt mér hjálpar.
Heyrnartól vill heldur fá
og heyra það sem aðrir sjá.
Sé ég ekki sóma minn.
Sá mun vera að þegja.
Þyki ég víst skásta skinn,
til skammarinnar samt ég finn.
Finna má hér fegurst ljóð
og frakkar vísur líka.
Ratir þú á rétta slóð
rekst þú fljótt á orðasjóð.
Sjóði mína silfrað gull
í svartri kistu geymi.
Hún er að verða alveg full.
Aldrei segi ég neitt bull.
Bull og þvælu bezt ég met
á borgarana mína.
Undir bæði og on'á ket,
ég einnig það á franskar set.
Setti upp hatt og hélt af stað
að heimsækja þig vinur.
Hafði með mér Morgunblað.
Mun þig gleðja að lesa það.
Það sem eitt sinn þurfti ég
þegar dró úr trúnni
farið er sinn forna veg
til fjandans; kannski upp það dreg.
Dreg ég illan drullusokk
djöfull er það erfitt.
Hann kommúnista komst í flokk.
Kalla ég hann strepokokk.
Streptókokkar stríða mér
með ströngu mataræði
sem í mig gjarnan öfugt fer
þó ekki sé minn hálsinn sver.
Sver ég oft en svo ég lýg.
Það sumir telja illan vana.
Ég í vitið víst ei stíg.
Varla ég til himna flýg.
Flýgur spóinn fínn með hnegg
fer um móinn sposkur.
Út af því ég óðar legg
þó eflaust lendi ég á vegg.
Veggur hlóðst upp milli mín
og manna vitra og stoltra.
Nefndur er ég syndasvín.
Sjálfstraust mitt nú óðum dvín.
Dvínar kraftur, dofnar sjón,
daprast heyrn og minni.
Aðeins tygg ég elduð grjón,
ekki nota ég samt prón-
a.
Prónaðir þú plöggin góð
Peysur, sokka og leppa.
Ófst þú teppi af miklum móð.
Mörg þú ortir kvæði og ljóð.
Ljóðin hef ég lært af bók
og líka vísur góðar.
Orðasjóð þá eitthvað jók,
nú orða- má ég kallast -blók.