Frúin illa fleigði mat
í forina við húsið
Upp úr henni ek ekki gat
etið, því ég svangur sat.
Satan hefur sótt að mér
þá síst hann skyldi.
Ég undan þá í flæming' fer
og fel mig gjarnan inni hér.
Héraðsréttur hefur dæmt
hegðun mína svona:
Upplag þitt er afar slæmt.
Illa er glæpaferlið ræmt.
Ræmt var sporið orðs við al
sem on'í gröf með tekur.
Sæmt þó þykja hrund og hal
sem hugsa lítt um þannig tal.
Tala ég illa um alla hér.
Afar er það gaman.
Fullur ég af illur er
Æru vil ég naga af þér.
Þér mun reynast þ'ekki gott
að þurrk'upp mína æru.
Stóð hún upp og stökk á brott
er styggðaryrði féll við glott.
Glotti kalt er fékk þá frétt
að fallið hafi evran.
Aflað hafði auðs með prett.
Og allan hann í krónur sett.
Settist hjá mér hrundin góð
og hélt mér uppi á snakki
um stuðlamál og mergjuð ljóð
hún massíft var um þetta fróð.
Fróður er um fæðuval.
Feita ketið mæri.
Mjög er heilsu tengt mitt tal.
Mig telja flestir leiðan hal.
Hal ég þekki, horskan mjög,
sem hefur aldrey bakkað.
Áfram sjá má arka mög
í öllum veðrum, syngur lög.
Lögin virða verður þjóð
Vel svo öllum farnist.
Reiða fé í ríkissjóð.
Reyna að vera stillr og góð.
Góðu lögin gleðja mig
og gefa sálarfrið.
Upp mig hefja á annað stig,
ég upp hef raust nú fyrir þig.
Þig ég nefndi þarfanaut.
Það mér varð til skammar
Þarna ég mörg boðorð braut.
er bullið mér úr tranti hraut.
Hraut um Stein og happi þá
hrósaði að vonum.
Oft ég les hann aftan frá
svo annan vinkil fái að sjá.
Sá hann ganga Breiðholtsbraut
brosandi og gleiðan.
Svarta köttinn hann um hnaut.
Þá heyrðist mikið bölv og taut.
Tauta ég nú tífalt meir
er tungan missti haftið.
Allt er það þó aðeins leir
sem upp af sprettur lítill reyr.
Reyrir belti bumbu að
bóndinn svo sig signiir.
Heldur keikur heim að Stað
með hundinn sem hann kallar Glað.
Glaðbeittur ég gekk minn veg
í góðum skóm, með nesti
er skrugga kom þar skyndileg,
mig skelfdi, nú er gangan treg.