Veiđimenn sem vilja bćđi veiđa og sleppa
ćtti á pungum upp ađ kippa
eistun síđan frá ţeim klippa.
Klippi neglur, kembi hár og kreisti bólu.
Bursta skó og báđar tennur,
úr bađkarinu skólpiđ rennur.
Rennur blóđiđ rangsćlis um rćsisopiđ.
Hendi er ţétt um hjarta gripiđ,
hér nú strandar sálarskipiđ.
Skipstjórinn á skonnortunni Skugga-Baldri
ţykir bćđi hćrri og heldri
en hásetinn, sem ţó er eldri.
Eldri konur eltast nú viđ yngri pilta.
Vilja ţá helst vćna, stillta,
vergjarna og syndumspillta.
Syndumspilltan sé ég oft á síđum Billa.
Hringsnýst eins og hollensk mylla,
hagmćlskan er úrelt dilla.
Dillar sér viđ danslög gömul dáldill froskur,
Skellir sér ţá skauta á milli.
Skyldi kappinn ná í fylli?
Fyllibytta er Froskurinn, og fóliđ Billi,
hvor um sig er algjör illi
annar Valdi, hinn er Silli.
Silli hefur sagt mér frá ţví sem ţig hrjáir.
Upp ţví skal ég ekki ljóstra
enda ţagmćlskur sem fóstra.
Fóstru sína fegiđ skáldiđ far'á vildi.
Ef hún gleđi af ţví skyldi
öldruđ hafa. Ţetta er mildi.
Mildilegast mćtti ég nú mćta til ţín
sjónumhryggur sauđamađur -
síđan verđ ég ávallt glađur.
Glađur syld'eg gauka ađ ykkur góđri vísu
en ekkert fć nú ort af viti.
Útkoman er skyndibiti.
Skyndibita í bundnu máli brasar froskur,
á tranfistuna telst ei nískur,
tvímćlalaust amerískur.
Amerískur indjáni sinn óvin fletti
klćđum bćđi og kollsins pjatti,
kćttist af ţví ţessi skratti.
Skrattinn kvaldi kerlu sína kórs međ söngi.
Sína rödd lét syngja á gangi,
söng hann bćđi hátt og lengi.
Lengi vel ég lá viđ dufl og lék viđ fćriđ.
Ekkert hljóp ţó upp á snćriđ.
Af ţví ţolinmćđi lćriđ.
Lćriđ kćra Lára er ţér langt og mjótt á.
Bćrileg er sárasótt (Já!);
sćringarnar táradrótt hjá.
Hjá mér bćđi hlíf og skjól ţú hefur fengiđ.
Um ţađ hefur enginn sungiđ
eđa vegna ţessa sprungiđ.