Hér geta menn sett inn vísu dagsins, rétt stuðlaða og rímaða. Ekki er ætlast til að neinn setji fleiri en eina vísu á dag á þráðinn.
Best að byrja, þótt hálflasinn sé:
Elsku guð minn, allt mitt traust
á þig set svo batni.
Ekki get ég endalaust
ælt og skitið vatni.
Gleðst ég yfir góðum degi
geyfla mig og brosi
Býð ég svo að Bölverk megi
batna af drullulosi
Lítið núna langar mig
loðna bringu að sleikja
komdu nú og klæddu þig
og kannski út að reykja
Keypti ég mér klæði ný,
kápu, buxur, vesti.
Þvalan, reistan reður í
rennilásnum festi.
Marglyttur í Mjóafirði
mikinn usla gjörðu.
Laxinn er nú lítils virði
lífvana í jörðu.
Ljúfa norðurlandið mitt,
langar til að dreyma.
Eyjafjörður yndið þitt,
aldrei þér mun gleyma.
eyjafjörðinn óðir menn
einir róma
maður finnst þar ekki enn
einn til sóma
Dóttir mín var að byrja í skóla.
Sællegt fljóð með svangan hug,
sýpur úr Mímis brunni.
Vizku gefur veitir dug,
vegur námsins kunni.
Staða kirkjunar í dag. ( Frá mínu sjónarmiði)
Heilög ritning hefur mizt,
hald á prestum sínum.
Blóta Mammon, berja krist,
og bergja á góðum vínum.
Góðann daginn gott hjá mér
gætum vel að þessu,
á fætur strags og flíttu þér
farðu svo í messu.
Þunnur liggur þrjóturinn,
þreyttur eftir svallið.
Iðrast þess nú enn um sinn,
aftur að hafa fallið.
Vetrar himin
Laufin, grösin, falla, fölna
fagrar stjörnur glitra.
Ljós í norðri lýsa, sölna,
lífleg dansa, titra.
einn um blútinn burðast má
beygður þreyttur leiður
vini hérna enga á
öllu fólki reiður
Þessi varð til á leið austur á klaustur.
Hrjóstrug foldin fögur sýn,
og fjallatindar háir.
Dalir grónir djásnin fín,
drauma himnar bláir.
Guði sé lof og drottni dýrð
að datt ég loksins í’ða.
Þó eflaust kasti á það rýrð;
ég ekkert fékk að ríða.
Sá hér á Baggalúti að Magni tapaði!
Það er fyrir skildi skarð,
skríllinn burtu þrammar,
Magni ljóst og leynt nú varð
landi’ og þjóð til skammar.
Hreyfingin er holl og góð
herðist þá minn kviður,
hamast ég af miklum móð
en mest þó upp og niður.