Letja mig að lifa meir
læknar Klækjavíkur.
Hel og Dauði heita þeir.
Hjúkkur nefnast tíkur.
Tíkurnar sem tóku mig
og tróðu oní poka,
ég ætla með á annað stig
og oní kompu loka.
"Loka kjafti kveð ei meir"
kallar gáfumannastóðið
"Öll þín ljóðin eru leir.
Áttu að þegja". segja þeir.
Þeir sem eiga önnur föt
og eitthvað smá í banka
allt of mikið eta kjöt
og aldrey við sér ranka.
Ranka þótti raustnarleg.
Reyndist ætíð þér mjög vel.
Útundan var alltaf ég.
Ástæðan varst þú ég tel.
Telur í í tjúttið nú
á tröppum himna kátur.
Ber hann sína barnatrú
í bakpoka, og slátur.
Slátur tek ég tvö og þrjú.
Takfæð bætir mína.
Þetta eflir þrotabú.
Það ég mun þér sýna.
Sýna máttu sjónleik þann
sem samdir þú um daginn.
Enginn, held ég, annar kann
að efla svona haginn.
Hagur minn er heldur rýr
Hefur minnkað forðinn.
Innkaupin þau eru dýr.
Auralaus brátt orðinn.
Orðinn skar af elli nú
og ær, svo margir telja.
Bögglast um með barnatrú
og böl sem manninn kvelja.
Kvaldist upp en komst á legg.
Kveif hann ekki var
Stríðin hörð þau stæltur segg.
Strax af öðrum bar.
Barlómur og bölmóður
er braskið hræsnarans.
Fegurðin er fjársjóður
hins forframaða manns.
Mannsbragð þótti að mínum verkum.
Magnað vann ég trúboðsstarf.
Guðsorð kenndi af krafti sterkum.
Kærleikur er allt sem þarf!
Þarf ég nú að þrífa mig
og þerra ofurvel.
Út svo halda og hitta þig
og hoppa út úr skel.
Skelþunnur og skorti vín
skundaði ég heim til þín.
Bjórinn góða gafstu mér
Guð, ég bað að hjálpa þér.
Þér að segja þykir mér
þrumuskýin fögur.
Æ í stormi út ég fer
og yrki fínar bögur.
Bögur slæmar saman set.
Sorglegt finnst þér það.
Enginn slær það magnað met.
Muntu setja það á blað.
Blað ég las, og byrsti mig,
það bar á lygaþrasi.
Eftir það þá þyrsti mig,
nú þamba öl úr glasi.