Göturnar hér geng ég oft
á geisi hröðu brokki.
til að fá hið fríska loft
og fitu minnka á skrokki.
Skrokkinn hef ég skætt og þá
skundað eftir stígum.
Beinverki og blöðru að fá
ég barasta ekki lýg um.
Umferðin er anzi hröð
eftir mjórri götu.
Þarna er kona gömul glöð
með glóðaker í fötu.
Fötunni ég feykt' um koll
er fór ég hjá á spretti.
Af mér síðan tók það toll
að traðka á rófu á ketti.
Kettir stundum mikið mala
ef menn þeim blíðir strjúka.
Hanarnir sem hátt oft gala
hænur sínar kunna að brúka.
Brúka máttu bráðið smér
ef bregða þarftu ketti,
strax hann þá í felur fer
í fýlu á harðaspretti.
Á harðaspretti hlaupa menn
sem hafa brotið af sér.
Hlaupa munu halir senn
hornóttir í útsker.
Útsker máttu eiga flest
ég ekkert þangað sæki.
Inni í landi er alltaf best
ég aldrey sjó í hræki.
Hræki ég frá mér fjandanum.
Fer ég svo til bæna.
Lof sé æðsta andanum.
Að mér vil hann hæna.
Hæna fór á hanagrey
sem hélt sig vera kallinn.
Nú sést hann ekki, sei sei nei,
er sést í matardallinn.
Matardallnn datt hann í
drukknaði þó ekki.
Fylli sína fékk hann því,
foringinn hinn þekki.
Þekkileg er þjóðin nú
og þýtur öll í bæinn.
Á menninguna magnast trú
er mætir nótt um daginn.
Dagur styttist, dvín mitt þrek.
Dapur er minn hugur.
Penna míns er búið blek.
Burtu allur dugur.
Dugurinn er drýldinn mjög
og drambið stundum eltir.
Hreykir sér við hamarsslög
og hrossin á svo geltir.
Gelti hundur glaður.
Gaf ég honum bein
mikið góður maður.
Mín er sálin hrein
Hreint og beint ég hendi fram
haganlegri vísu
um partístand og daglegt djamm
og dálaglega krísu.
Krísu er ég kominn í.
Kvæðin eru efnisrýr.
Brátt ég héðan burtu sný
Burðugur er ekki fýr.
Fýra skaltu upp þinn eld
og yfir pott svo setja
með Suttungsmiði, svo í kveld
son mun ekkert letja.