Vetur kemur, verður blíður.
Veður koma mild og heit.
Þó kyngi snjó þá koma þýður
Kann ég fræðin; þetta veit.
Veitingar í veislum mínum
virðast fremur klénar.
En um það við ekki grínum,
annars bros mitt trénar.
Trénast núna tág í barði
sem titrar hörðum stormi mót.
Brátt vindurinn í Skúlaskarði
skefur foldu niðrí grjót.
Grjóti út úr glerhúsi
ég gjarnan kasta vil
þegar í ég er rúsi,
svo annan fæ mér til.
Tilgerð ég mér tamdi forðum.
Taldi ég mig gáfnaljós.
Fór um skáldskap fjálgum orðum.
Fékk af þessu skimpið hrós.
Hrós við góð má hlýja sér
í hug', um stund, fá ró,
eins og þegar þvagið fer,
af þrýstingi, í skó.
Skóna þína skeit ég í.
Skammaðist mín ekki.
Siðablindur sagður því.
Satt er það! Mig þekki.
Þekki ég víst þennan mann
sem þefaði úr skó,
og afrek það sem eitt hann vann:
engil míga í snjó.
Snjó ég kalla kókaín,
sem klént mér finnst hér, þó að
aldrei hafi eg viljað vín
vel ef hefur snjóað.
Snjóað er nú snjáldur mitt
því sniðugur var hrekkur.
Aldrey hefur áður hitt
mig annarlegri skrekkur.
Skrekkur alltaf í mér er,
ef ég þarf í boð að fara.
Í taugar mínar fólkið´fer.
Á furðuverkið margir stara.
Starað hef ég styttur á
og stundum mínum fækkað.
Lítinn skilning finnst ég fá
og flý með vitið smækkað.
Smækkað hefur margur mig
mitt það þyngir hjarta.
Enginn vill í sjálfan sig
svona láta narta.
Narta ég í núvitund
en nærist ekki vel.
Ætla að prófa enn um stund
hvort eitthvað bætist þel.
Þel mitt óblítt snerist snöggt
er snilldarverk þitt birtist.
Sálarfróðir sáu glöggt
hve svakalega eg firtist.
Firtist Jón við flímið grátt,
hann fór að hugsa sitt.
Enga vill hann öðlast sátt
en ætlar að verða kvitt.
Kvittur sá var kveiktur hér
að kommúnisti eg væri.
Þetta alveg öfugt er,
En oft ég Sigmund mæri.
Sigmund fékkstu séð í Mogga
sérhvern dag í fjölmörg ár.
Nú má sjá þar nýja gogga
sem nenna ekki að teikna skár.
Æææ... ég átti víst að byrja á "Mæri":
Mæri ég Sigmund sem í Mogga
ég sá hvern dag í fjölmörg ár.
Nú má sjá þar nýja gogga
sem nenna ekki að teikna skár.