Klappar hér og kallar upp, nú kappar skulu
úr sér draga ađra ţulu.
Ţuldi ég oft ţvćlu og róg um Ţránd í Götu.
Sagt ţá var ég skripli á skötu.
Skötulíki skófla ég í skolt um jólin.
Síđan fer í fína kjólinn.
Kjólfötunum kom ég í á klíkufundinn.
Glađur var og létt var lundinn.
Lundinn sem ég las úr ţessum litla bagga
aldrey mun á öldu vagga.
Vagga út ađ viđra mig ţó vömbin ţyngi.
Ćtla ađ tölta átta hringi.
Hringi bjallan hátt og snjallt svo hljómi víđa
ryđjumst viđ í röđ ađ bíđa.
Beiđ ég eftir betri tíđ ađ bera út ljáinn.
Sprettur ört nú hjá mér háinn.
Háin mín er há og fín og hvergi slegin.
Hún bindur veginn báđum megin.
Megin hlutverk mitt var ć ađ mennsku bođa.
Varla mun ţađ mikiđ stođa.
Stođar ey ađ stúrinn verđa, stilla nćst
ţegar gerfigreindin fćst.
Fć ég hérna Fréttablađiđ? Fćst hér Stundin?
Mogginn já. Ţá léttist lundin.
Lundin mín er létt og góđ og löngum stundum
sést hún ey međ svörtum hundum.
Hundinn svarta hef í taum svo hann ég róa.
Annars fer hann út í móa.
Móa söng af megnri kúnst og marga gladdi.
Hún allt of snemma okkur kvaddi.
Kvaddi ég hvorki kóng né prest og kom mér burtu.
eins og kópur undan urtu.
Urtubörnin eru sćt međ augun stóru.
Í sjónum varla sjá samt glóru.
Glóru sá ég gegnum myrkriđ. Gat ađ líta.
Trump og frú viđ húsiđ hvíta.