Út viđ Skarfaklettinn báran brottnar
brött og há.
Í seđlabanka ei Dabbi drottnar
drifinn frá.
[/i]
[i]
Ţađ er alveg í dagsins draumi
dćmiđ ljósa.
Ađ berjast umm í flokka flaumi
og frammsókn kjósa.
Ofangreint er Úrkast hjá lappa, og ţví skal halda áfram međ Ţađ.
Ţađ var svo viđ manninn mćlt,
já, margoft sagt,
ađ jafnan verđi barniđ bćlt,
í buxnadragt.
Buxnadrakt er betra en ekkert
barniđ gott.
Ţú ert bara býsna lekkert
bćđi og flott.
Flottheitin í framagosum
felldu ţjóđ.
Okkar buxur upp nú tosum
ansi rjóđ.
Rjóđ í kinnum Vala vaggar
veginn heim.
Enn viđ götuslóđann öndin gaggar
glöđum hreim.
Obb bobb... ekki rétt ort - ţriđja lína vćri betri svona: öndin kát viđ götu gaggar... Skabbi
Hreim ég stundum heyri ţegar
hárri rödd
ţylur sögur ţýskulegar,
ţarna stödd.
Stöddađ leđriđ, stíft og bónađ,
stirnir á.
Undir, skinniđ yfirtónađ
enn má sjá.
Sjái ég á sunnudegi
súkkulađ
úr mér hverfur allur tregi
-i međ hrađ-
hrađinn eykst okkar vegum
umferđ ţung
drengjum gagnast dásamlegum
drósin ung
Ungur fór ég upp á fell
viđ annan mann.
Bakiđ ţar hann braut viđ skell:
af bykkju rann.
Rann a svelli rummungs belja
rass á datt
Ţennan rćfil ţarf ađ selja
Ţađ er satt
satt er allt í mínu máli
mikiđ til
ţó ég stundum stjarfur skáli
staup mitt vil
Viljalaus er varla sá
sem vill ei fá
glas af ţví sem gleđur ţá
sem gođveig ţrá.
Ţrái bćđi vín og víf
um veröld svíf
Fögur ávallt fljóđ mig hríf
og fyllir líf
Lífiđ oft er auđnurýrt,
svo eitthvađ klesst.
Eflaust gćti auglit hýrt
mig alla hresst.
Hresst sig oft á hákarlsbeitu
hefur Mjási.
Rćr á sinni fúnu fleytu
frekt ţó blási.
Hresst sig oft á hákarlsbeitu
hefur Mjás.
Rćr á sinni fúnu fleytu
frekt ţó blás.
Afsakiđ afsakiđ!
Hresst sig oft á hákarlsbeitu
hefur Mjá.
Rćr á sinni fúnu fleytu
ferskur ţá.