Spáðu ey í spekingsgrey
sem sprungnu fleyi siglir.
Við hann svei skal segja og nei
er svart það grey sig ygglir.
Ygglibrún nefnd oft var hún.
Oft á spún sér veiddi ufsa.
Breiddi dún og töðu á tún.
Tótu Rún sig nefndi lufsa.
Lufsan hefur lagst í kvef
sem lekur nefi úr.
Ég hana sefa og henni gef
hugljúf stef, og kúr.
Kúri heima hug læt sveima,
herkinn dreymi afrek mín.
Reyni að gleyma er fögur feima
fór að teyma mig í dý.
Dý ég leit hvar lá í geit,
það lífið sleit úr henni.
Áður heit sú huðna á beit
sig hélt, vel feit, frá Enni.
Ennið hátt og hárið grátt,
heldur fátt hann sagði.
Hló þó lágt er kvenfólk kátt
kom í gátt og þagði.
Þagði ég er tungan treg
tölti veginn breiða
heim nú þegar hún mig dreg-
ur hinsta í legstað bleyða.
"Bleyða, gunga" gjarnan sungu
gumar ungir er sáu mig.
Úr hlátri sprungu er heyrðu af tungu
hrakorð þung er féllu um sig.
Sigurður, einn Sigurðs bur,
situr kjur í starfi.
Ósköp luralegur þur-
s er lepur smur úr skarfi.
Í skarfafar ég fór oft þar.
Fuglinn skar og sló ég niður.
Fugla bar eg myrta á mar.
Móti var þeim tekið viður.
Viðurkennum væna menn
sem vekja enn upp blóðið.
Þó yfir fenni alla senn
mun okkur brenna ljóðið.
Ljóð mitt þótti leitt og ljótt;
laust við þrótt og sköpun.
Dæmdist skjótt það slæmt og sljótt
og slakt með gnótt af öpun.
Öpun mín var aðeins grín
svo ekki hrína, vinur.
Þá í mér pínan eykst, ófín,
og ég dvína, linur.
Linur er að leika mér.
Löngum ver ég mínum tíma
að fægja gler hjá frelsisher
og fikta hér við ljóð að ríma.
Ríman löngum lá að söng
og lögin ströng ey dugðu.
Eftir göngur orðin röng
oft í þröng menn tuggðu.
Tuggði mat er í mér at
ungi kratinn gerði og skvetti
úldnu hrati á mitt fat.
Allan ratinn þá sig fetti.
Fettish hef ég fært í stef
og fínt með nefi sungið.
Ef um þú krefur, upp ég gref
þó undir ref sé stungið.
Stungum af og út á haf.
Engin krafa borguð var.
Eftir skraf þá sætt ég svaf.
Sagði vafa um mitt svar.