Hreppa vil af happi spil
sem heitan yl mér gefur.
Skal svo hylja það við þil
uns þig næ mylja, refur.
Refur smó um mel og mó
Marga lóu veiddi.
Refur dó er ref ég sló.
Roskið hró eg deyddi.
Deyddi hann hinn helga mann
sem hæddur brann á krossi.
Annan fann en fór í bann,
nú fólið ann víst hrossi.
Hrossi reið hún heldur leið
Hægu skeiði var hún á.
Fram úr skreið ein bíltík breið.
Brussu sveið er þetta sá.
Sáir fræi er segir hæ
og svo hann hlær, að vonum.
Nú úti í bæ ég í hann næ
með átta slæmum konum.
Konan stóð við heitar hlóðir
hafði kóð í potti sínum.
Hennar móðir hennar bróðir
hrósa góðum matnum fínum
Fínum gesti fannst víst best
að fá sem mest af veitingunum.
Er hann lést ég leiddi inn prest
svo lét með pestargemlingunum.
Gemlingskind er kom að lind
kópti á mynd er hún þar sá.
Rann sem hind upp háan tind
heldur skyndilega þá.
Þá ég fer að finna ber
og fylli ker af safa,
með húfuder ég hendi í ger
og hauginn mer, loks drafa.
Drafar fullur bjánabull.
Brigslin skullu á honum.
Dömum brullaups býður sull.
Brotagull þá fær frá konum.
Konum þeim sem komu heim
ég kannski gleymi um síðir.
Ég bauð í geim, og brúðkaup, tveim,
nú báðar dreymir hríðir.
Hríðar magnast margur bragna
missti af -vagna stræta- förum.
Bölva og ragna, en þeir svo þagna,
er þeirra fagnar Skrattinn svörum.
Svörum öllum kátum köllum
er koma af fjöllum út úr skel.
Ef þeir með tröllum traðka á völlum
ég tölti á fjöll og þar svo dvel.
Dvel við fjöll í dimmri höll.
Að dilla bjöllum fæ ég.
Falli mjöll um víðan völl.
vaskur gjöllin slæ ég.
Ég er sá sem sagði frá
er söng af þrá minn herra.
Honum brá, og beitti ljá
nú ból ég á í verra.
Verri mann ég varla fann.
Vominn hann eg kalla.
Illt sá vann með sóma og sann.
Svíkja kann víst alla.
Alla tíð var ofurblíð
og undurfríð sú sanna.
Ey fór í stríð né fór með níð
en fór um síð til manna.
Manna kætti skrímsli skætt.
Skrattaættar hann það taldi.
Það var tætt og heldur hrætt.
Hann það grætti og mikið kvaldi.