Seiddi til mín sérhvert fyl
saman vildum þeysa
yfir gil og oní hyl
sem öll þau skyldi leysa.
Leysti 'ann þraut er gerði 'ann graut
og góðar flautir sótti.
Þetta eg hlaut og þess eg naut
Það víst snautlegt þótti.
Þótti vera þögull er
þurfti að skera niður.
Nú svo fer hér fyrir her
hann fé úr kerjum styður.
Styð ég her sem okkur er
orkuver í sefa og hjarta
Hjálpar mér og hjálpar þér.
Hann oss ber æ ljósið bjarta.
Bjartan dag við bættan hag
(og betra þvag) má lifa.
Um það lag og betri brag
við blýantsnag ég skrifa.
Skrifa eg hnjóð um þrælaþjóð
er þykist fróð og vitur.
Yrki eg ljóð af miklum móð
mergjuð góð en bitur.
Biturleikinn brandinn sveik
er brá á kreik með fatið.
Enga bleikju átti í steik
nú upp hann sleikir hratið.
Hratið getur hakkað betur
Heiðu tetur vina mín.
Því í vetur meir það metur
á mjölgraurt seta berjavín.
Vínið sæta, svo ágæta,
syni kætir yfirleitt.
Finnist glæta máttu mæta
mitt að bæta geðið leitt.
Leið mér þótti þessi nótt.
-Þrumdi með óttabragði.
Að mér sótti skrímsli. Skjótt
skekinn á flótta eg lagði.
Lagðist hjá mér lokkagná
með loforð flá á vörum.
Vel mér brá í brjósti þá
er brakaði smá í hjörum.
Hjari enn þó held ég senn
hætti að nenna að lifa,
en eigi renn er ýmsir menn
um mig glennur skrifa.
Skrifar ljóðin geðveikt góð
sem gamla þjóðin fílar.
Alls ómóður orðasjóð
upp hann fróður stílar.
Stílar vel hún sögu af sel
er sagða tel á góðu máli:
Skutu delar hann í hel
með hörðu éli af púðri og stáli.
Stálið hef á hníf við þref
og hugarkvefið lagt.
Vel þar gef en víst ey tef
ef vont er stefið sagt.
Sögð er frétt er sögð er rétt
og sjálfur fletti upp á Vísi.:
Á einu bretti undir klett
einhver setti lítið hýsi.
Hýsir fáa húsið smáa
hér í skáanum.
Með veggi bláa og gólfið gráa
í grænum fláanum.
Flá hún veröld oftast er
og mig gerir reiðan.
Illa fer hún æ að mér.
ef hún sér mig leiðan.