Vér stofnum þráð þenna vegna vafa, er yfir oss vokir:
Öllum er ljóst, er hér dvelja, að rúnin „æ“ hefir hljóðgildið /ai/, en hvert er hljóðgildi œ?
Ertu að tala um bókstafi, eða bókstaflega um rúnir?
Fram á 13. öld hefur það verið eigi með öllu ólíkt hljóðgildi dansks ø. Þá afkringdist hljóðið og rann saman við /æ/ sem þá hafði ekki alls ólíkt hljóðgildi og /e/ hefur í nútímamáli. Síðar tvíhljóðaðist þetta samfallshljóð og fékk nútímaframburð sinn.
Þess má geta að í færeysku varð þetta samfall ekki. Þar er segja menn enn í dag bøkur og møtast (upprunalegt œ) en hins vegar læknari og ræstur (upprunalegt æ). Þetta upprunalega æ hefur reyndar fallið saman við a í nútímafæreysku (framborið: ea). Salur og sælur hefur alveg sama framburð hjá þeim (nema þeim sem koma úr Suðurey).
Rúnir voru talsvert brúkaðar á Íslandi fram á 16. öld þrátt fyrir að latínuletur hafi þá lengi setið í öndvegi. Því má vel heimfæra ungleg hljóðgildi upp á forn leturtákn. Annars hétu rúnirnar fornu nöfnum. Yður hefði sómt betur að nota nafn rúnarinnar heldur en að kalla hana æ en það breytir því ekki að þér eruð afbragð.
Hafið kærar þakkir fyrir, hlewagastiR. Þér hafið aukið skilning voran mjög á þessari hlið málsins.
Hugsanlega má einnig geta þess, að vér nefnum allt rúnir, sem eru myndir, er tákna hljóð, og gildir þá einu, hvort um er rætt, latnesku rúnirnar, hverjar svo víða eru notaðar á vorum dögum, eður hinar norrœnu fúþark-rúnir.
Ég þekki bara eina Rúnu. Hún segir stundum æ, þegar hún er klipin í þjóhnappana.
Hlær dátt.
Er eitthvað sem Hlebbi ekki kann og/eða veit?Klórar sér í höfðinu
Já, en það er fátt.