...kominn aftur.

Ég er langt fjarri grafarbakkanun Huxi minn þannig að þér er óhætt að halda uppá þetta með mér.‹Brosir út að eyrum og lyftir báðum höndum upp fyrir höfuð til merkis um að sér hafi þótt þetta afskaplega fyndið›

Ég er veikur. ‹drekkur kínverskt tesull og les tinnabækur›

Ég er Texi

Ég er ég!

Ég er engu nær... ‹Brestur í óstöðvandi grát›

...aldrei í Texas.

...að skipta um sjónvarpsrás með hugarorkunni.

‹Beitir hugarorkunni til að færa hönd sína, taka upp fjarstýringuna og skipta um rás›

‹Kyssir og knúsar Dulu til hamingju›
‹Ljómar upp›

...að fara að skreppa aðeins frá. Bíðið spennt.

‹Setur spennuna á hæsta styrk›

...spennt.
‹Bíður spennt›‹›

‹Spennir bjarnargildru og stráir pítsum yfir hana til að dulbúa gildruna›

Spennan er í hámarki, Hakuchi, hámarki segi ég!

Takk fyrir sætust‹Ljómar upp›

Til hamingju með daginn, Dula! ‹Knúsar afmælisbarnið›

‹knúsar Herbjörn af ákafa til baka›‹Ljómar upp› Takk fyrir elsku kallinn minn.‹Roðnar óstjórnlega og borar annarri stórutánni ofan í gólfið›

Ég er að fara að fara í háttinn enda vinna á morgun og svoleiðis. Ég býð öllum góða nótt og Dulu til hamingju með afmælið. Takk fyrir seinast og allt það.

Ég má þó til með að segja nokkur orð í framhaldi af þessu:

Þegar ég var lítill snáði varð afa mínum oft margsagt að ég væri sem lítill erkiengill í líki móhameðs meðal manna. Amma mín sem var af háöðluðum ættum var ekki sammála og taldi það nokkuð víst að ég yrði frekar hokinn í ellinni og kulsækinn. Ég heimsótti þau á ársfresti og færði þeim bökur í kakósúpuna. Amma kunni ekki að elda kakósúpu því hún setti aldrei sykur í kakóið. Þess vegna laumaði ég alltaf nokkrum sykurmolum með mér við þessi tækifæri. Sykurmolana faldi ég í nösunum á mér og gat því á einfaldan hátt laumað þeim í súpuna án þess að nokkur tæki eftir. Eftir á vildi amma alltaf að ég fengi mér rautt epli. Síðan þá hef ég ekki etið rauð epli án þess að verða hugsað til Elvis Presley. Elvis Presley var nefnilega í uppáhaldi hjá frænda mínum sem bjó hjá ömmu og afa til 45 ára aldurs. Af honum lærði ég að meta þýskar kvikmyndir af ýmsu tagi. Yndislegur maður hann frændi minn. Er ég var kominn til vits og ára fór ég heldur betur að sakna frænda míns sem hvarf snögglega til Noregs. Eitt sinn heimsótti ég Noreg. Noregur er skógi vaxinn. Og þar er mikið af fjörðum. En nóg um það. Ekki er hægt að fást um slíka hluti hvursu ónáttúrulegir sem þeir gætu virst vera við fyrstu sýn. Danmörk aftur á móti fannst mér bjóða af sér góðan þokka þangað til ég kynntist dönskum atvinnuleysingjum. Þeir voru ekki ásjálegir. Minntu mig dálítið á Chewbacca úr Star Wars í raun. Töluðu mjög svipað. En allt þetta er hjóm eitt í sannleika sagt. Þegar maður lítur yfir farinn veg og metur líf sitt með tilliti til heimspeki Nietsche þá kemst maður að því að maður er búinn að vera að láta aumingjana valta yfir sig. Fólk sem kann ekki stafsetningu og þykist vita betur en þú. Það er ekki fólk sem er betra en þú. Stafsetningin kemur alltaf upp um aumingjana. Ef menn vilja sanna sig fyrir mér þá þurfa þeir helst að taka próf í stafsetningu. Þeir sem falla á því prófi (með því að gera svo mikið sem eina stafsetningarvillu, ekki prentvillur samt) öðlast ekki virðingu mína. Og þar sem ég er sannfærður um að mitt orð sé hið síðasta af minni hálfu þá eru þeir dæmdir að eilífu í mínum huga sem aumingjar sem ekki eru stafkróks virði. Nema þeir náttúrulega taki sig á í stafsetningunni. Einnig geri ég ráð fyrir þeim sem einhverra hluta vegna eru lesblindir og hljóta því linari vettlingatök af minni hálfu. Ég get ekki ímyndað mér að þetta komi nokkrum þeim manni sem þekkir mig á óvart. Enda þekki ég yfirleitt bara ágætlega gefið fólk. Undantekningar á því geta þó verið fólk sem ég þekki af því mér finnst gaman að hlæja að því. Lifið heil eða hálf, sama er mér.

Amen vopnabróðir, amen.

Heyri ég amen í söfnuðinum!?

‹Mundar hríðskotabyssu að söfnuðinum›

Amen og halelúja og allt það, takk fyrir síðast líka Blástakkur og allt það‹Ljómar upp›