Sögur þínar sællegar
um sull í kvenna holum
Æsast upp hér ómagar
ört þeir brynna folum
Nafni á síðasta orð´.
hefst svo lesturinn
Köld er núna kvöld golan
kulda hroll að manni setur
er það kanski karlrolan
kaldan ei þolir vetur.
Vetur óttast vandráður
vindur norðan golan
Öflum ræður illþjáður
eggja vill hann folann.
Folann þreyta fraukur tvær
fast þær þeyta belli
Um fimmleytið fullnóg fær
á fimmgangs bleytu velli
Folar yrkja armir hér
eru í bulli fastir
Snuprin sjaldan sjáum vér
ég sakna hlewagastiR
Rista skal ég rúnir fornar
ríg - þig - binda við mig.
Áður en Þorramjöllin þornar
Þú spakur koma munt til Nornar.
(Notaði síðari partinn af HlewagastiR aftur á bak... þið kvartið þá bara ef ykkur líkar ekki.)
Nornir eru næturdýr
naga holdsins forða,
hundinn, köttinn, hest og kýr
hungrar í að borða.
(þetta er orðið illilega ruglingslegt. Oss virðist sem Tobbi heimalningur eigi síðasta gilda innleggið hjer)
Velli sparka vilja á
vel má knetti spyrna
Fjandinn veit ef finna má
fagra rós án þyrna
‹Nennir ekki einu sinni að skoða málið... fer.›
‹Lýsir yfir hlutleysi›
Þyrna ekki þessa sér
þrumur góðra orða
Deyja má ei málið hér
matinn fer að borða.
Borða mikið bráðið smjör
best er það á fiskinn.
Hérna verður feikna fjör
fæ ég það á diskinn.
Diskinn spila inn og út
ykkur þökk vil sýna.
Yrkji brag um Baggalút
ber þeim kveðju mína.
Mitt er skapið skeikult enn
skemmtun finn ég ekki,
teyga lífið, tæmist senn
töfra set í hlekki.
Hlekki alla af mér brýt
auðnustundum safna.
Langan tíma lífsins nýt
leiðindunum hafna.