Þér og yður, þú og ég.
Þannig, áfram, sko.
Vér og iður voðaleg.
Vitið hef ég á við tvo.
Þér eruð oss afar kær
elsku besta Mosa.
Fegurst allra fróma mær
feiknalega, rosa.
of seinn...
Tvo við átti akfeita
ekkisens gelti
Þurfti bjána valdbeita
bækla með helti
‹ekki líst mér á það sem á undan er gengið hér á þræði þessum›
Helti mundi hækja ná
hagræða að sinni
og vega'á móti vöntun á
velgengni minni.
frúin góða gældi við
gæjann undir stýri
hún var eins og gamalt svið
hárlaus eins og hlýri
Hlýri er heljar stórur
hroða ljótur er
góður fyrir gamlar hórur
gagnast ekki mér.
mér er um og mér er ó
mér er þungt í geði.
mér varð mikið brátt í brók
mér býður við hvað skeði.
‹Ég ætla taka mér það bessaleyfi að koma skikk á þráðinn. Eftir því sem ég fæ best séð átti Gestur síðustu kveðu löglega. Var hún svohljóðandi:›
Funda skal ég sko með þér
skapanornin glaða
Þú skalt fá þinn fund með mér
þrýstna meyjan graða
‹Á eftir fylgdi frygðarrím millum nornarinnar og sundlaugavarðarins ,sem í sjálfu sér var ágætt, nema það mátti engin annar vera memm og slíkir ósiðir tíðkast ekki hér. Fleiri gerðu í brók sína eftir það, en ég nenni ekki að nöldra öllu meira. Bara eitt að lokum:›
LESIÐ ÞRÁÐINN, EKKI BARA SÍÐASTA ORÐ!!!
Ort í minningu Fálka.
Graður var hann Gráni þinn
gras með hófum barði
Var hann eins og hugur minn
horfinn fyrr en varði
‹....vonandi verður Pabbi ekki foj ›
Varði Nafni þráð með hnekki,
náblár sagði' og barðí borð
"LESIÐ ÞRÁÐINN EKKI
BARA SÍÐASTA ORÐ!!!"
Varði tíma vaskur fýr
að vaska upp í þráðarsafni.
Einsog maður er ég nýr -
innilegar þakkir, Nafni !
Núnú, fullseint í r-inn gripið, læt þetta nú standa samt...
Orðin eru til allra fyrst.
Æ æ, ó ó, aumingja ég.
Grýla fékk Gláminn hrist.
Glettin mær og æðisleg.
Æðisleg er Gunna glaða
göslast framm á völl
kerlu víst má kalla graða
karlmanns þráir, böll.
Böll minn nú með betri tíð
með blómið væna í haga
Niðrá gólfið nú ég skríð
Nú er komin baga
Bagalegt er bragðið Lopapeisa
báðum koma áramót,
válind veður hér á landi geysa
vatnið rennur ekki uppí mót
‹Brestur í óstöðvandi grát›
Mótdrægt þykir mannsins kjöt
að mega ná að temja
þegar magnast þörf og hvöt
og þæfir eistun gremja.
Gremja þínu brjóst'í býr
bresta hjartans strengir.
Hemja þarf sinn funa fýr
festa illsku kengir
Keng á herðum hefur sér,
heyktur blindur lúinn,
sýru tönnum týndi í ker,
tréfóturinn fúinn.
Fúna liðir fúlnar geð
flest má undan láta.
Hollt mun þó að halda með
hjálparsveitum skáta.
Skáta skemmtan er nú mest
að skemmta sér og sínum
Menn og drengir saman gest
leiða að svefnstað sínum![/s]
