Sér að flýta sínist þörf
sjaldan bíður nokkur.
Ákafur við öll mín störf
eins og spólurokkur.

okkur spólu samdist að
sjá, þó urðum hlessa
mikinn töldum tvíverknað
að taka hana þessa

Þessa vísu þrykki hér
þarflaust fer að ríma
tilgangurinn enginn er
aðeins drep ég tíma

forvitinn á fundi hér
finn þá stöku kastir
samdirðu þessa –skeytlu fer-
sjálfur hlewagastiR

hlewagastiR með hugsun hálfri
hamrar saman kver
Með óhugsun og orðagjálfri
er ótrúlega þver.

hlewagastiR hlær nú að
hlemmuvísu slíkri
held ég þó að henti það
að heitin væru mýkri

--------
Aðeins of seinn
--------

Þvermóðska og þolinmæð
þori ei að segja
brostin er ein bláköld æð
best er þá að þegja

[img] ‹Starir þegjandi út í loftið›

Kynnum vil ég koma á
körlum heim að bjóða
Fer ég skeytlu þessa þá
þreyttur minna ljóða
[Obbobbobb, þessi vísa átti að byrja á orðinu "þegja" sbr. síðasta orð vísunnar sem fylgdi keðju á undan (hlewagastiR – þver – þegja - ). BP]

Hvílík forsmán hvílík synd,
hvílíkt þvaður, sorgarmynd!
Hér viðgengst engin vitur sýn
Ég vil nú heimta völdin mín

[Obbobbobb! fylgjum keðju "þessa - tíma - for - hlewagastiR – þver – þegja - "]BP]

Mín er sú von og vísa,
vísu að senda, skvísa.
Ef að hún er,
ágæt finnst mér.
Á toppinn á turninum Pisa.

Pisa í turn að prika upp
pínlegt þikir mér.
Og sjá þar gest með sviðinn hupp
síst til bóta er.

Bót er að berja með grjóti,
og bölva þér idijóti.
Svo megi ei meir,
Mjási með leir.
Mæða oss brags meður dóti.

þessa - tíma - for - hlewagastiR – þver – þegja –

þegja ekki þarf um eitt
þar var slitin keðja
henni saman skal nú skeytt
skekkju ber að kveðja

Kveðja til skila komin er
kæri Thoj.
Fjandinn ávalt fylgi þér
fuss og oj.

Oj, oj, oj og obbobobb
illa falla í braginn.
En greddutal og karlagrobb
grassera hér á daginn.

Bisquit, bjór og eðalvín,
brennivín vér teygum
Full er besta bokkan mín
af brýnustu guðaveigum

Guðaveigar gef ég þér
svo gefi guð oss friðinn
Dauðadrykkinn skenktu mér
þegar á er daginn liðinn

og ég gerði líka eina með bisquit, var of seinn að senda...

´Bisquit´ sagði sjálfumglaður
séntilmaður og brosti
Te hann þambar berrassaður
með efri vör úr frosti

Slepja og slark;
slorið.
Hágrænt og hart;
horið.

Horið er gott að eiga að
alltaf nægan forða
Alltaf er á vísum stað
og alltaf gott að borða