Píslavottur var ég talinn vondum hjá
Nótarnir mér níddust á.
Árin færast yfir mig og andinn bregst,
eitthvað þó ég áfram dregst.
Dregst ég heim því drukkið er nú drammið allt.
Heima bíður kaffið kalt.
Kalt er úti krummi minn, við komum inn,
við ofninn leggjum kalda kinn.
Kinnar rjóðar konu sinnar kyssti hann.
Þessi vel á kvenfólk kann.
Kann ég bæði að koma saman kviðlingum
og koma saman kiðlingum.
Kiðlingarnir nú koma sprækir; kvöldgjöf fá.
Ég mun setja alla á.
Á ég bæði ákveikt kerti og ónýt spil.
Víst er gott að vera til.
Til að mynda taldir þú, að trúin mín
væri bara glens og grín.
Grín mitt, þó sé græskulaust og gleðji sál,
ég get ey kallað gamanmál.
Málugur ég mörgum þótti mjög um of
og fékk því alltaf lítið lof.
Lofa skaltu lukkuna og lífsins gjöf
úti' á heimsins ystu nöf.
Nöfin brazt er nípuna ég náði á,
illt er hrapið ofanfrá.
Ofan frá kom allskyns drasl; var að mér beint.
Illfýsni var ekki leynt.
Leynt hér bæð'og ljóst hér yrkja ljóðskáld góð,
þó enginn fjár- þann sæki -sjóð.
Ég sjóða betur súpu kann en semja ljóð.
Er mín súpa ekki góð?!
Góður hef ég gengið þennan götustíg,
ég enda næ er nár ég hníg.
Hníga vinir valinn í og veill ég er.
Þeim ég bráðum fylgja fer.