Fikta ég við drykkju og dóp
dálítið með vinahóp.
Illir gera að mér hróp.
Ýmsan vanda það mér skóp.
Skópið hefur skolast til,
skal því taka viðtalsbil,
uns við kunnum á því skil
hvort eitthvað leynist bak við þil.
Þilja verður þetta hús.
Þú ert kannski til þess fús.
Láta í sökkul grjót og grús.
og girða fyrir rottu og mús.
Músin sem að mætti í gær
myrti köttinn, eiður sær,
hún er svona flink og fær,
fagnar hún sem síðast hlær.
Hlær nú mikið þessi þjóð
því ég mörg hef ort hér ljóð
Ég í villu og vímu óð
væru þau öll snilldargóð.
Snilldargóð er snjáldursbók,
snýr hún flestu upp í djók,
sannleikann hún setti í mók
og sýn á falsið stöðugt jók.
Jókst mitt illa þokkað þras.
Þegar greinar hans ég las.
Hvílíkt djöfuls mærðar mas
og mikið bölvað árans fjas.
Fjasa ég um foldarskart
svo fjallað verði um minn part
í skáldasögnum blítt og bjart
þó bæti það nú lífið vart.
Vart mér orðið vært hér er.
Vondur maður út mig ber.
Tll Belgíu eg bráðum fer.
Belgar verða góðir mér.
Mér að öllu meinalaust
þú magna skalt upp þína raust
og frjálst svo syngja fram á haust
uns farfuglarnir halda aust-
ur.
Austur var þá áttin röng.
Áttu að fara vegar göng.
Þeirra beið þá leiðin löng
Lúa olli brautin ströng.
Ströng er skólastýran mín
þó stundi það að drekka vín.
Hún þolir hvorki glens né grín
og gefur mér þá kvöl og pín.
Pínulítill piltur fór
pallinn á og þóttist stór.
Þarna söng falskt karlakór
Kneifuðu þeir einnig bjór.
Bjór ég ekki bragða vil,
bruggið heldur ekki skil,
og bokka er hér engin til,
ég ætla bara að taka í spil.
Spilar hann af lútu af list.
Ljúfir tónar upp á kvist,
berast mér og bæta vist.
Bráðum hef ég hana misst.
Mistrið stundum magnar seið,
má þá líta álfareið
sem aldrey villist út af leið
þó ekki sé hún stöðugt greið.
Greið var ei hin langa leið.
Lengi ettir þér ég beið
þó þú hafir skellt á skeið.
Skopleg fannst þér víst mín neyð.
Neyðarleg er nektin mín
því nú ég skyldi híalín
með rokki spinna, fötin fín
þá fá, og ekkert skapa grín.