Kúrinn skildi kallinn minn
klára þennan dag.
Sturta öllum stílum inn ,
Stórann munn, það er lag.
Lagast ekki ástand hér
eykst en skuldahalinn
Horfin á mér ýstran sver
engan forða hef á mér.
Mér verður ekki oft um sel
eitt sinn varð mér þó um hval
sem Ali Baba og Ismael
ætluðu að slátra með hal-al.
Al var, Halim, eitt sinn hér en ekki lengur.
Út til Tyrklands æddi drengur
er ástamálin flækti kengur.
Kengfull, dópuð, kexölvuð
kraumar nú mín ex, bölvuð,
vænti ég að vel rýti
vargur sá í helvíti.
Helvíti er heitt, nei, kalt?
hjá Hel er enginn baldinn.
Þú víst þar aðeins vistast skalt
ef veikur deyrð og aldinn.
Helvíti er að heyra þetta HlewagastiR!
Vita eitt ég verð um frúna:
Er vit í því að hringja núna?
Of seinn ... gat nú verið!
Aldinn bóndi eina vísu orti í flýti.
Nefndi konu og neðsta víti.
Vítti sveitin vesling þann en varði frúna,
hugsandi til hennar núna.
Nú ber þó til þess að líta í þungu grandi
að frúin er ekki fyrrverandi.
Fyrrverandi frauka þess
sem frjáls nú höfuð strýkur
áðan fékk sér annað fress
sem út um jólin rýkur.
Þessum froski er skemmt, að ekki sé dýpra í árinni tekið.
Rjúka var úr rúmi mínu rétt í þessu,
ein með hárið allt í klessu.
Stuttur var oss stundargamans stýfður frestur,
hún kom bara í hlé mitt gestur.
Gestur sá er gekk á dyr
(en gleymdi þær að opna fyrst)
lak þar eins og lapþunnt skyr
og liggur nú sem Elín Hirst.
Elín Hirst var fréttafrú
fögur myndar kona.
En pólítíkin náði nú
að njöðra hana svona.
Svona eru þeir vondir við
Viggu kerlinguna.
Varla nokkrum vinnufrið
Veikir henni una.
Una stundum engu nær
það útlent grey
sem á fótum telur tær
og tyggur hey.
Heyrir þú er hurðir skella?
Heyrir þú er fingur smella?
Heyrir þú er hverir vella?
Hey þú, þetta er nú della.
Dellu spann og hét að hrella
halur sprund og dóma fella
þar til loðinn kjamma kella
kýldi og lét í eyrum svella:
„Ég er engin fatafella,
en faðir þinn var skipamella!“