neinei þú ert skásta skinn
skítugur, en prúður
lykt af þér um langveg finn
ljótur vísna trúður

Útlitið er oft hér svart
aumur fer í sólbað

Álfafetish er mitt thing
og eyrnasneplar mjóir.
Með huldubyggð og holdaþing
Hringur limsins glóir

Feitir álfar eru mér
afskaplega kærir

seinn

Fögur er í fasi mærinn
fagra hefur leggi,
klepruð eru og ljót þar lærin
legið sveipað skeggi

Þarf að raka risnu hof
rammt þar villast skaufar

Núna kælir viftan vel,
vorið kemur bráðum,
hverfur áður kuldaél
og kyndeifð hjá oss báðum

Rokkar Skabbi ristlum í
rummungs góður maður
Enter út um arkar bý
enda villuglaður

Kæri vinur kveðumst enn
klámið er ei verra.
Klæmumst allir, konur menn
kyn sem eiga perra

Klámið finnst mér kostadrjúgt
körlum til afnota

Giska að dæmist dauða til
drullusepinn græni
Vísur engar fá þar fyl
fast þó í þær spræni

Niður steig af negldu tré
nakinn Jússi
Hátíð af mér hefur fé
Í helgu stússi

Staupin góð hér gerast enn
glóir ljós í anda
allir fróðir andans menn
eiga hrósið vanda

Eftir sápu ekki skalt
inni í sturtu teigja þig
Ekki þykir kápu í kalt
kann í þurrt að klæða mig

Ef þig teygir alltof langt
aðrir líta auga

Napurt hérna nennið mitt
nagar sálu mína,
Farðu ei í fúlan pytt
flest mér þykir ríma

Fjandin laus í flöskunni
ef fæ mér ljós úr grænni

(Græn er Íslenskt Brennivín)

Folann þreyta fraukur tvær
fast þær þeyta belli
Um fimmleytið fullnóg fær
á fimmgangs bleytu velli

Lagast hefur Leirinn hér
lofa skal hans gerðir
Lostans orðið líkar mér
loðin-pussu-serðir

Sögur þínar sællegar
um sull í kvenna holum
Æsast upp hér ómagar
ört þeir brynna folum

Geimið okkar grána tók
er Gussi lagði á flótta
Harðnaði á heimsins bók
sú hugsun vekur ótta

Þrettándi var Þorskaheftir
þungt var allt hans fas.
Misþroska og mikið eftir
minnti á Grýlu þras

Fleiri ekki fundust svín
fjöllum okkar undir

Súpu góðri saup hún á
sóðatelpan anna
þegar tuggði hún tvo til þrjá
tittlinga svartra manna