Ég er óneitanlega kona. Samt er oft pressað að mér að játa þetta kynskipti mitt, eins og ég hafi óvart ekki tekið eftir því. Samt hef ég aldrei verið karlmannleg. Það er nú samt alltaf í tengslum við vinnuna sem aðrir starfsmenn sjá sig knúna að benda mér á að ég sé KONA (,,og í þessu starfi, Jesús Guðsonur\" fylgir hjá flestum á innilegu innsogi) og vilja fá mína sérstöku KVENsýn á mitt starf. Allmargir hafa orðað efasemdir sínar við mig beint út að ég valdi á engan hátt starfi mínu sökum almenns kraft- og magnleysis, sem virðist bundið við allar konur í þeirra hugum.
Nú hef ég lengi verið útivinnandi kona, byrjaði fyrsta starf mitt sem 12 ára stelpuskjáta í hressilegum pollagalla að týna rusl af ruslahaugunum í Hafnarfirði þar sem bærinn taldi það afar uppbyggilega vinnu fyrir ungviðið. Síðan hef ég unnið flestöll sumur, stundað aukavinnu með skóla, unnið þar til ég er örmagna á líkama og sál en samt vaknað næsta dag og unnið meira, sumsé unnið eins og hin klassíka íslendingamynd segir manni að gera. Vinna meira en maður vill - eða ætti ég að segja kona?
Nú eru líka karlmenn í minni stétt sem gegna sambærilegu starfi. Merkilegt nokk þá held ég að við þiggjum sömu laun fyrir vikið en slíkt er á engan hátt sjálfsagt. Okkur ber saman um hvað sé erfitt á vinnustaðnum en enginn er að kvarta yfir líkamlegu atgerfi enda mikil hreystimenni (og kona) sem um ræðir. Langir vinnudagar og mikið álag taka sinn toll en flestir læra að lifa með því og finna sig vel í því sem þeir eru að gera. Nú er ég svo heppin að starfa einmitt á því sviði sem hefur heillað mig hvað mest. Hins vegar verður að játast að það er pínulítið þreytt að starfsmenn í hliðar- og stoðgreinum, fólk sem vinnur nær aldrei með mér og hefur enga yfirsýn eða reynslu af mínum störfum, byrjar iðulega á sömu tuggunni: ,,Hvernig er að vera kona í þínu starfi? Er þetta ekki rosalega erfitt? Geta konur nokkuð unnið við þetta?\". Þessar þrjár koma í einni bunu áður en maður (kona) fær rönd við reist. Nú verð ég ekki vör við annað meðal SAMSTARFSfólks míns, fólk sem vinnur beint með mér en er ekki bara að ráðast óforvandis að mér í matsalnum, að það sé mikil ánægja með mín störf. Ekkert þeirra hefur efast um mína hæfni, hvorki andlega né líkamlega. Sjálf veit ég að ég legg mig alla fram í mínu starfi. Hins vegar sit ég eftir með þá gríðarlegu fordóma sem koma fram í einhvers konar meðaumkun og lítillækkun. Næst þegar þið hafið skoðun á einhverju sem þið þekkjið ekki til hlítar - væri ekki bara ráð að þegja?